Ons Bakbeest

We overnachten in Santa Elena. Bij avond gaan we een toer doen op zoek naar dieren en wat voor dieren…….Bij de eerste tarantula moet ik echt overgehaald worden, om dichter bij te komen. En mensen maar zeggen dat hij niets doet… ja ja… en dan ook nog door een schermpje kijken om hem vast te leggen, daar wordt ie nog groter van…. Bij de tweede weet ik dat ie echt niet naar me toe komt… maar toch….niet mijn favoriet.

Monteverde is een nevelwoud. Het is hier een stuk koeler, ongeveer 20 graden. Het weer verandert er steeds, regen, nevel en zon wisselen elkaar af en het is er schitterend om te wandelen. Wat dit nevelwoud zo bijzonder maakt zijn de groene kleurschakeringen. Een boom is niet zomaar een boom, maar een micro-ecosysteem waarop tientallen andere plantensoorten groeien. 
Vlak bij Monteverde in het Selvatura park gaan we de Sky walk doen, over hangende bruggen lopen we tussen of boven de boomkruinen door. In het park hangen voederflessen gevuld met suikerwater, hier komen kolibries op af.  We hebben de grote paarse Sabelvleugel kolibrie gezien. Deze kolibrie komt vooral in Monteverde voor en is ongeveer 15 cm lang en heeft een fel paars lichaam met donkergroene vleugels. Niet op foto vast te leggen, deze kolibrie gaat hooguit een paar seconden stil zitten.

We besluiten de middag bij ons lodge door te brengen. Zodra we het park binnen lopen vallen de eerste druppels en gaat het over op stortregen, wat niet meer zal stoppen de rest van de avond.

In het Monteverde Cloudforest gaan we met een gids op zoek naar de quetzal. Onze gids kan de roep van de quetzal goed nadoen in een poging de vogel naar ons toe te lokken. We zien een jonge quetzal zonder zijn lange staart. Later komen wij bij een nest van de quetzal dat dicht langs het wandelpad zit. Het mannetje zit op een tak boven het wandelpad, we kunnen hem goed bewonderen. Zowel mannetje als vrouwtje vliegen heen en weer om voedsel voor de kleintjes te zoeken.
De gids legt ons uit hoe een wurgvijf (ficus) op een ander boom groeit, deze overwoekert en vervolgens verstikt en zelf een gigantische holle boom wordt, omdat de dode boom binnenin wegrot.
Veel te snel komt er na ruim twee uur een einde aan de wandeling.

Na een kop koffie willen we meer zien van dit prachtige regenwoud. We wandelen over de Sendero Camino naar het uitzichtpunt La Ventana waar we in de nevel belanden.  Via allerlei wandelpaden en een lange hangbrug lopen we in de regen te genieten van het mooie park.

Een lange reisdag van zes uur brengt ons naar het bergdorp San Gerardo de Dota, waar we overnachten in de Suria Lodge. Losse huisjes liggen in een prachtige tuin met veel bloemen en we hebben zicht op de nevel die hoog in de bomen hangt.

We hebben niet voor niets onze fleece trui mee het koelt hier behoorlijk af tot 15 graden. Zelfs de openhaard wordt flink opgestookt en in onze kamer maken we gebruik van de verwarming. In de ochtend gaan we met gids op zoek naar vogels…..en als toetje mochten we genieten van de quetzal.

In het dorpje Vergel de Punta Mala, in het tropisch regenwoud komen nog nauwelijks toeristen. Zo’n 7 km van het dorp ligt in de jungle De Rio Tico Safari Lodge, een tentenlodge. Wie verzint het om hier een tentenkamp op te zetten? Ja echt…Nederlanders. We rijden langs afgronden, over smalle bruggen en doen er een half uur over om bij de Rio Tico Safari Lodge te komen. De tenten staan in een tropische omgeving op houten platforms, met een terras,  we kunnen heerlijk  ontspannen en genieten van het uitzicht, de geluiden van de rivier en de natuur. We zitten nog niet zo lang op ons terras en spotten een toekan!

Tegen het eind van de middag komt de regen weer met bakken uit de hemel. Onze chauffeur parkeert de bus pal voor de ingang van de lodge, zodat je niet tot op je vel nat hoeft te worden. Bij het restaurant wordt de bus bijna naar binnen gereden om zo droog mogelijk aan tafel te kunnen. Het blijft de hele avond plenzen. Als we terug gaan naar de Lodge is de kleine waterval langs de weg uitgegroeid tot een grote waterval die over de helft van de weg naar beneden stort.
Uitslapen lukt nog steeds niet. We kunnen om 6 uur een wandeling maken naar een uitzichtpunt. Zodra de zon opkomt, gaat de nevel hangen tussen de valleien en zien we twee soorten toekans.

Op het strand van Punta Uvita kunnen we nu het nog laag water is naar een punt toelopen dat de staart van de walvis genoemd wordt. We hebben geen drone bij ons om dat op afstand vast te leggen. Met de voeten op het strand is het niet zichtbaar dat het strand de vorm van een walvisstaart heeft.