Rincón de la Vieja

Geplaatst op 14 februari, 2018 door anita

Dag 7 – La Fortuna – Rincón de la Vieja

Hoera, vannacht heerlijk kunnen slapen van half negen tot half zes. Ik voel mij redelijk goed en zie de busreis wel zitten. We genieten nog even van de vele vogels op het terrein.

Wij hebben onderweg zicht op Lake Arenal. We maken een korte stop bij Macedamia Café waar we uitzicht hebben op het meer. Er komt net een waterig zonnetje door. Nog voordat we in de bus zitten regent het alweer. Als je denkt dat Nederland wisselvallig weer kan hebben dan moet je eens naar Costa Rica gaan. Dan blijkt dat nog wel mee te vallen. Toch vinden we het niet erg dat het regelmatig regent. De temperatuur is aangenaam en het is net op de juiste momenten droog.

Ondertussen veranderd het landschap behoorlijk. Van de regenwouden rijden we naar de droge bossen. Het is hier veel vlakker met gele, droge weilanden. Het weer is ook een stuk beter geworden. Na een paar uur rijden komen we in Bagaces bij Llanos de Cortés, een waterval. De waterval is officieel gesloten waardoor we een stuk verder moeten lopen naar de waterval. De temperatuur is hier minstens 10 graden hoger en er is geen schaduw te bekennen. Dat is een behoorlijke overgang. Behoorlijk oververhit komen we aan bij de waterval. Die is dankzij de vele regen erg mooi en groot. We zijn niet de enigen die hier van genieten. Zowel de Tico’s (Costa Ricanen) als toeristen hebben de weg gevonden. De Tico’s hebben ladingen met eten/fruit meegenomen en verblijven hier een middag. Wij gaan na een korte duik weer terug. Uitgeblust komen we weer aan bij de bus.

We kunnen even op temperatuur komen voordat we stoppen in Liberia. Een grote stad in de provincie Guanaste. We vinden een leuk Mexicaans restaurantje waar we een quesedilla eten. Bij de supermarkt nog even wat fruit, water en snacks halen voor morgen.

Vanaf de Buena Vista lodge hebben we (zoals de naam al zegt) prachtig uitzicht op de vallei waar we de zon onder zien gaan.

Dag 8 – Rincon de la Vieja

Na weer een goede nacht slapen voel ik mij behoorlijk goed. We hebben voor vandaag geen activiteiten gepland. Paardrijden en hot springs zijn niet echt ons ding. De lodge heeft een gigantisch terrein die we te voet willen verkennen. Na wat navraag bij de receptie te hebben gedaan blijkt toch dat de watervallen erg ver lopen is.  We houden het daarom eerst bij een kort rondje. We komen uit bij een koffiehuisje waar ik enorm kan genieten van de koffie lucht. Koffie drinken gaat het nog niet worden. Achter het huisje laat een man ons zien hoe hij potten bakt en deze schildert.

We gaan even een kijkje nemen bij de canopy tour en zien ook hangbruggen. Het blijkt dat wij hier gewoon overheen mogen lopen. Wauw, wat is dat gaaf. Ons korte rondje wordt opeens een stuk groter. We genieten enorm van het lopen door de boomtoppen en het uitzicht. We leggen niet veel kilometers af, maar doen er wel uren over. Het hele gebied is voor ons alleen zodat we op ons gemak beesten kunnen spotten en dat zijn er heel wat. In de eerste boom zien we zeker vijf Cresten Guans. Dat zijn gigantische vogels van wel een meter groot met een prachtige rode lel. We zien ook Aguti’s ofwel groot uitgevallen cavia’s. Ik ben zo enthousiast dat ik dat beest bijna direct weg jaag. Weer wat verderop zien we een toekan en kleine gele vogeltjes. Dan opeens zie ik een aap. Als we nog wat verder kijken zien we een boom vol met apen. Ze zitten relatief dichtbij en sommigen hebben ook kleintjes. Op de terugweg zien we een neusbeer en nog veel meer vogels waar ik even niet meer op kan komen. We blijven maar dieren zien, we moeten inmiddels toch echt gaan lunchen.

Na een heerlijke lunch van kip en gegrilde ananas is het tijd voor een siësta. Plots roept mama mij uit bed. Er zit een mot mot bij ons huisje. Ik kleed mij snel om en hol op mijn blote voeten naar buiten. Wat een prachtig beest is dat!  Zo word je wel snel wakker. Weer uitgerust gaan we op pad. Dit keer met als doel om de grote blauwe vogel (ekstergaai) op de foto te zetten. Dat gaat nog niet zo makkelijk. De vogels willen niet zo best stil zitten. We zien ook nog een hele mooie specht. Dolenthousiast besluiten we nog een keer over de hangbruggen te lopen. Dit keer met een paar groepsgenoten. We zien weer zoveel dieren: Guans, Aguti’s, Apen, Toekans, Eekhoorn koekoek, leguanen en spechten. Wat een fantastische dag was het.

Geplaatst in 2018-1.e Roncón de la Vieja | Een reactie plaatsen

La Fortuna

Geplaatst op 9 februari, 2018 door anita

Dag 5
Mama wordt onderweg steeds misselijk en de emmer onder haar stoel (die waarschijnlijk voor mij bedoelt was) komt goed van pas. De groep stapt uit om te lunchen en wij gaan door naar de dokter. Hopelijk kan die iets voor mij betekenen Dit is een privékliniek waar niet elke Tico komt. Dat zou betekenen dat we zo klaar kunnen zijn. Die vlieger gaat toch niet op. Eerst volgt een lang gesprek met de alarmcentrale, dan het wachten en vervolgens het gesprek met de dokter. We zijn blij met onze reisleidster die als tolk fungeert. Na wat onderzoek krijg ik te horen dat ik aan het infuus mag.

Met mijn dokter-ziekenhuis-naalden vrees moet ik dan ook even slikken, maar ik heb er veel voor over om mij weer goed te voelen. Als ik op de behandeltafel lig en krijg te horen dat het een uur duurt is het voor de dokter wel duidelijk ik hier erg van schrik. Mijn reactie was niet bepaald neutraal en we moeten allebei erg hard lachen. De tafel ligt prima en dat gedruppel van het infuus is rustgevend om naar te kijken. Het uur vliegt verrassend snel voorbij, maar dan zijn we er nog niet. Dan moet er nog iemand komen om mij te bevrijden, eerst rustig zitten, papierwerk, medicijnen. Driekwartier doen we er nog weer over om de deur uit te stappen en zijn we nog niet compleet. Nog even langs een andere apotheek en dan kunnen we (twee en een half uur later) weer terug naar ons hotel.

Ik voel mij direct een stuk beter en geniet van de thermale baden. Mama is zich helaas slechter gaan voelen en blijft op de kamer. Vanaf onze kamer hebben we prachtig zicht op de vulkaan El Arenal. Met de minuut wordt die steeds zichtbaarder. In combinatie met de zonsondergang is het een prachtige afsluiting van de dag.

Dag 6 La Fortuna

De nacht verliep weer net zo slecht als alle anderen. We hebben daarom besloten om niet mee te gaan met de groep. De groep gaat vandaag naar Caño Negro. Een natuurgebied waar heel veel watervogels leven. Wij hadden ons daar erg op verheugd, maar besluiten dat het beter is om een dagje “thuis” te blijven.

Na de nodige uren slaap gaan we naar de voederplaats voor de vogels bij de receptie. Groene, blauwe, rode en gele vogels in alle soorten en maten. Tussen de vele buien door en de nodige rustpauzes zien we enorm veel. Wij vragen ons af of de groep wel net zoveel heeft gezien.

Na onze lunch lopen we nog een klein rondje door het natuurgebied dat bij het resort zit. Een prachtige route door de jungle. Het pad is behoorlijk glibberig en smal. Een echte avontuurlijke route. We doen rustig aan en kunnen daarna bijkomen met een zonnetje op het terras bij ons huisje.

Als de groep terug komt om half zes zijn we blij dat we niet mee zijn geweest. Dat was een veel te lange dag voor ons geweest. De reacties zijn wisselend. Ze hebben zeker mooie vogels gezien, maar het was eigenlijk te ver reizen. Wij hebben er dus goed aan gedaan om lekker een dagje op het resort te genieten.

Geplaatst in 2018-1.d La Fortuna | Een reactie plaatsen

Viejo de Sarapiquí

Geplaatst op 8 februari, 2018 door anita

Dag 4 Tortuguero – Sarapiquí
Vannacht hebben we helaas niet goed kunnen slapen. Om half drie werd ik weer wakker met enorme buikpijn. Vanwege de pijn heb ik helaas niet meer kunnen slapen. Wat duurt het dan lang voordat het licht is. Het eten wil net als gisteravond niet lukken. Ik voel mij steeds slechter worden en moet uiteindelijk zelfs overgeven, al komt er niks. Mijn maag is leeg, want er komt niks in. ik ben moe, slap en uitgeput. Toch moeten we verder en stap ik de boot in, weer terug naar La Pavona. De boottocht overleef ik net. Op het eind zijn zoveel bochten en daardoor veel golfslag, dat ik behoorlijk misselijk wordt.

Bij de aanlegplaats is hef wachten op de bus die op zich laat wachten. Gelukkig zit er een restaurantje bij waar we kunnen wachten. Als de bus er eindelijk is blijkt dat we met drie man te veel zijn. Maar in Costa Rica is dat geen probleem. De reisleidsters zitten gewoon op de grond of leunen ergens tegenaan. De weg is hetzelfde als de heenweg, maar voelt toch een stuk ellendiger aan met buikpijn en misselijkheid. Er lijkt geen einde aan te komen. Wat ben ik blij als we weer over het asfalt kunnen rijden. Na anderhalf uur rijden/hobbelen komen we weer aan bij Guápiles waar we lunchen. Verrassend genoeg krijg ik wat groenten naar binnen. Daarna maken we een stop bij de supermarkt op zoek naar vezels. Al het eten is hier vezelarm. Wit brood, zoet brood, geen volkoren pasta en rijst. Met behulp van de reisleidster weten we precies wat we moeten kopen. De muesli-noten reep eet ik direct op.

Het laatste uur gaat een stuk beter en ik krijg weer praatjes. Door het wachten op de bus zijn we helaas wat later dan verwacht op bestemming; Sarapiquís Rainforest Lodge.

We gaan naar onze kamer en maken ons klaar om nog snel de Tirimbina jungle in te gaan. We hebben slechts een uurtje, maar genieten enorm. We lopen over de langste hangbrug van Costa Rica, geweldig. Zo steken we de rivier over met prachtig uitzicht. Het begint opeens behoorlijk te regenen en zelfs te onweren , maar dat mag de pret niet drukken. We zien zelfs toekans voorbij komen. We vinden nog een hangbrug op behoorlijke hoogte, waardoor we de jungle van bovenaf bekijken. Wat intens groen en dat wordt door de regen nog eens benadrukt. Precies om vijf uur als het park sluit lopen wij er weer uit.

Drie stappen later zijn we weer bij onze lodge. We vragen nog even of ze weten waar de blue jeans kikkers zitten. Na wat doorvragen wordt ons de plek gewezen, en ja hoor we zien er direct één. Wat zijn ze verschrikkelijk klein en mooi. Zo sluiten we deze deels vervelende dag toch nog mooi af. Hopelijk slaap ik vanacht goed en voel ik mij morgen topfit.

Dag 5 Sarapiqui – La Fortuna

Vanochtend zijn we weer veel te vroeg wakker. Om vier uur begint mijn hele lijf weer pijn te doen. Het eten lukt niet, maar ik ga wel proberen om mee te gaan naar Tirimbina. Daar krijgen we uitleg over hoe chocolade verbouwt wordt en verwerkt wordt tot chocolade. Cacaobomen blijken helemaal niet zo groot te zijn. De vruchten zijn daarentegen wel erg groot.

Op een leuke manier wordt ons het proces uitgelegd met ondertussen het nodige proeven. Al valt dat proeven niet bij iedereen in de smaak. Eerst kauwen we op droge cacaobonen die behoorlijk bitter van smaak zijn. Daarna krijgen we cacaonibs te proeven. Dit is tegenwoordig erg populair als superfood. Bij chocolade denk je ook aan chocolademelk en dat kregen we dan ook. Niet zoals wij dat kennen, maar cacaonibs opgelost met water. Daar kon je zelf nog smaken aan toe voegen zoals vanille en chili. Tja, wat zal ik er over zeggen? Het is anders! Vol enthousiasme zaten we te wachten op het eindproduct, de chocolade. We hebben het weg moeten spoelen met een pepermuntje. De structuur is heel anders en de melk variant was mier en mierzoet. Ook al was het niet te eten we hebben wel plezier gehad.

We hadden nog wat tijd over om weer door het reservaat te lopen. We liepen dezelfde route, maar dan met zon. Wat een verschil is dat. Het lopen over hangbruggen blijft leuk!
Daarna pakken we snel onze spullen om weer verder te reizen. We zijn nog maar net de bus in en het begint toch te plenzen. Wat hebben wij een geluk gehad met het weer.

 

 

Geplaatst in 2018-1.c Viejo de Sarapiquí | Een reactie plaatsen