2014-03.01 Amerika wij komen er aan


Woensdag 16 juli 2014

Na al het aftellen is het eindelijk zo ver dat we aan onze grote reis mogen beginnen. Ilse en Jos gaan met de trein naar Schiphol, want met z’n zessen in de auto gaat niet lukken. Tegelijk met Jos en Ilse komen we aan op Schiphol. 4 boardingspassen hebben we al, de vraag is of Jos en Anita mee mogen, zij konden niet online inchecken. Na veel geduld komt alles goed en mogen we door naar de gate.  Als groep moeten we de nodige vragen beantwoorden om door te mogen bij de handbagage controle. Ook dit gaat goed. Joran vind het allemaal best wel spannend. Edgar had verwacht dat hij wel flauw zou vallen van de spanning. Nee hoor, hij geniet van alles wat er om hem heen gebeurd.
Alle mannen vermaken zich prima tijdens de reis, geef ze een vierkant kastje en je hoort ze niet meer.
In Minneapolis mogen we de benen even strekken voordat we opgevouwen  in een kleiner vliegtuig het laatste stuk afleggen naar Salt Lake City. Dit is al een walhalla voor Edgar Minneapolis op het gebied van koptelefoons. Je kunt ze zelfs uit een elektronica automaat halen.  Bij het vliegveld van Salt Lake City kunnen we onze auto ophalen. De auto hebben we alleen gezien op een plaatje. Het blijft daarom dus spannend of al onze bagage in de auto gaat passen. Bij de balie proberen ze ons nog om te krijgen om een grotere auto te nemen, en verzekeringen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze verzinnen er wel een verzekering voor. Dat wij aangaven niks bijverzekerd te willen hebben en ook geen grotere auto wilden was voor deze meneer toch wel teleurstellend en vooral verbazingwekkend. Hij moest dan nog even een auto regelen, want hij was er al vanuit gegaan dat wij voor de grote auto zouden kiezen. De bagage past makkelijk in de auto. Wij zijn zelfs verbaasd over de hoeveelheid ruimte. Na wat zoeken weten we hoe we de auto moeten starten en hoe de stoelen te verstellen zijn. Hans heeft nogal moeite met het rijden in een automaat. Ook de rem is nogal wennen. De eerste keren leek het alsof we een noodstop maakten.

Het hotel waarin wij de eerste nacht zullen verblijven ligt op 10 minuten van het vliegveld. Wij doen er iets langer over omdat we de weg niet zo makkelijk kunnen vinden. De bewegwijzering wordt anders weergegeven (je rijdt bijv. in noordelijke richting) en ook de afstand in mijlen is erg wennen. We hebben het gevonden en het is een prima plek om te overnachten. Maar hoe krijg je zo’n auto op de handrem? Bij de receptie gevraagd of zij dat konden vertellen. De ogen van de receptioniste puilden uit toen ze hoorde dat wij nooit in een automaat hadden gereden. Ja dat bestaat echt! De handrem is gevonden en snel het bed induiken want we zijn allemaal doodmoe.

Na voor de een één een korte de andere een iets langere nacht, gaan we rustig de dag 0016 Salt Lake City ontbijtbeginnen. Een lekker ontbijt met wafels, geroosterd brood kunnen we de auto goed bestuderen hoe we alles praktisch voor de komende tijd gaan indelen.
Ons eerste uitje is de supermarkt bezoeken. Volgens Ilse kun je je hier de hele dag vermaken, en je blijft je verbazen over de grootte van alle producten en soorten. Zullen we maar niet vertellen hoe je er uit kunt zien als je denkt dat je een vruchtensap in je flesje hebt en er blijkt enorm veel koolzuur in te zitten, Hans we besparen je de details.

0047 0044 0042 0037

Op weg naar Idaho Falls. Vanuit de lucht zagen we het Great Salt Lake, we gaan nu aan de rand van dit meer picknicken. Je ziet de lucht zinderen van de warmte. Het zout ligt bijna aan onze voeten. We rijden langs de Wasatch Mountains, met aanduidingen pas op ijsgevaar. Je kunt het niet voorstellen want het is nu ruim boven de 30 graden.
In Idaho Falls willen we gaan eten  bij Chuck-a-Rama, de jongens hebben de hele dag hiernaar uit gekeken. Eerst een tukje doen om goed wakker te zijn, want je mag hier zoveel eten als je wilt, is ook goed gelukt.

Vrijdag 18 juli0064
Vanuit Idaho Falls gaan we richting West Yellowstone. Bij Rexmond nemen wij de Historic Byway op zoek naar de sanddunes, Gaaf zeg. We hebben vaak het gevoel dat we alleen op de wereld zijn, geen mens die we hier zien.

0077 Henry Historic Byway Sand dunes 0082 Henry Historic Byway Sand dunes 0080 Henry Historic Byway Sand dunes 0087 Henry Historic Byway Sand dunes 0097 Henry Historic Byway 0096 Henry Historic Byway 0092 Henry Historic Byway Sand 0101 Henry Historic Byway 0102 einde Henry Historic Byway

Dit bericht is geplaatst in 2014-3 Amerika. Bookmark de permalink.

6 reacties op 2014-03.01 Amerika wij komen er aan

  1. jaap en marry schreef:

    Hallo luitjes.

    Fijn dat wij mogen mee genieten van jullie vakantie-belevenissen.
    Mooi dat alles goed gaat daar. En Jos…..genoten van de dino’s?
    Groetjes,
    Jaap&Marry.

  2. Miny schreef:

    Hoi ‘Amerika-gangers’!!
    Ik vind het super-leuk om iets te lezen van jullie belevenissen!
    prachtige foto’s ook!
    Ik ben benieuwd hoe lang jullie bij Chuck-a-Rama waren…. ?
    groet van Miny

  3. Anitha schreef:

    Gaaf hoor dat jullie zo lekker kunnen genieten!
    Have fun

  4. anita schreef:

    Dank je wel. Het is enorm genieten hoor, zeker omdat de jongens het ook tot nu toe erg leuk vinden. Het enorme draaiboek die we gemaakt hebben werkt en zo kunnen we ontspannen samen genieten. Het blijft wel heel bijzonder om dit als gezin te mogen doen.

  5. De Westrikjes. schreef:

    Hallo allemaal!
    Wat een gave reis! Een jaar geleden liepen wij ook rond door Canada en Amerika… Dus we hebben best een beetje heimwee. We vinden het leuk om jullie zo te kunnen volgen! Heel veel plezier !!! Groetjes van de Westrikjes.

Reacties zijn gesloten.