Ons Bakbeest

Maandag 5 juli

De jongens zijn om kwart over 7 van huis vertrokken. Wij kunnen nu ook de laatste spulletjes pakken en dan, op naar Oostenrijk. Hans stapt de camper in om weg te rijden.  Hij wil niet starten!! Wij kijken en proberen, en toen moesten we toch echt uitstappen en de ANWB bellen, hopende dat zij onze vakantie gaan redden!!! In Ilse’s hoofd speelt zich al een heel spannend verhaal af:  Ta du da du da, daar komt de ANWB aangereden. He he, eindelijk anderhalf uur later komt de ANWB eraan. Ja, sorry meneer we kunnen u niet helpen, de accu hebben we niet op voorraad. En onze vakantie dan?! Tja, gelukkig zijn we voor vervangend vervoer verzekerd en mogen we een heule mooie andere camper uitzoeken een spiksplinternieuwe en moeten we alles overpakken uit de camper. Om 3 uur ‘s middags kunnen we eindelijk dan vertrekken naar Oostenrijk. Ons motto is, we zien wel hoe ver we komen.

Maar gelukkig, dit is alles is niet waar! De ANWB was er al binnen een uur, hij had gelijk de oorzaak gevonden. Hij zorgde ervoor dat de camper weer aan de praat kwam en we volgden hem naar ‘t Harde toe waar hij een nieuwe accu ging plaatsen. En wij een lekker kopje koffie mochten nuttigen. Om kwart voor 11 konden we onze reis voort zetten. Wat dan wel weer een voordeel is, we hebben NIET in de file gestaan!!! Onze eindbestemming was Rothenburg ob der Tauber (waar we al eens eerder zijn geweest). Uiteraard hebben we weer genoten van het prachtige stadje en hebben we weer een lekkere schneeball gekocht 🙂

Ps. We hebben geen foto’s van de ANWB gemaakt, dat vonden we iets te heftig. Dat konden we niet aan, haha.

Dinsdag 6 juli

Terwijl Hans en Ilse nog heerlijk in dromenland zijn, gaat Anita op zoek naar een bakker in Rothenburg.

Vandaag willen we de bergen halen.  Na ons broodje opgeknaagd te hebben gaan we weer snel de saaie snelweg op. Rechtdoor, rechtdoor, er komt geen eind aan. Echt leuk is het niet, maar je schiet wel op! Het enige waar Hans aan kan denken is: ik moet om 16.00 uur wel TV kunnen kijken of de radio moet aan staan want Nederland moet voetballen. Haha, hij heeft er toch niet zo veel  verstand van, het is pas om half 9.
’s Middags zijn we aangekomen op Park Grubhof in Lofer. We hebben de receptie gelijk leeg gehaald met alle foldertjes die er zijn. Er is genoeg te doen in de omgeving. We zijn van plan om naar Lofer te gaan lopen. Helaas, het regent. Onze familie had ook wel gezegd: Lofer zit aan de verkeerde kant van de berg, aan de andere kant schijnt namelijk de zon.  De voorspellingen zijn beter, dus morgen weer een nieuwe kans! Na het eten hebben we wel een wandelingetje gemaakt naar een uitzichtpunt (ja, Yvonne we hebben het onthouden. Over het bruggetje, rechts af 🙂 ) En ooh ja, het avondeten lag er voor het oprapen, allemaal van die grote slakken die ze in Frankrijk eten, IEHL! En het uitzicht was erg mooi. Terwijl wij dit berichtje aan het schrijven zijn is Hans aan het kijken hoe een man tegen een balletje aan trapt. Dit schrijven is natuurlijk VEEL leuker 🙂

woensdag 7 juli 2010

Vanaf de camping gaan we lopend naar Lofer, een klein plaatsje met mooie beschilderde huizen. Uiteraard bezoeken we de conditorei,  zoiets kun je gewoon niet overslaan! Vanaf Lofer wandelen we door de velden en het bos naar St. Martin. De bergen omringen ons, het is prachtig weer. Op de open vlaktes is het eigenlijk wel heet! We besluiten in St. Martin dat we nog naar de Vorderkaserklamm willen gaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen 😉 Mijn kuiten begonnen mij toch een partij uit te lachen! (niet grappig) Eerst even een stukje met de bus, wat hadden wij een geluk we waren precies op tijd voor de bus. Achteraf blijkt dan dat je het makkelijk kunt halen want de bus is hier standaard te laat! Dan 3 kwartier wandelen naar de ingang en ja dan begint het echte klimwerk. Neem de trollstigen in Noorwegen met al zijn haarspeldbochten, en zeer stijl omhoog. Dan heb je ongeveer hetzelfde effect. Gelukkig gaat het ook weer naar beneden, net zo stijl! Wij vonden de klamm iets tegenvallen, we hebben er al vele gezien, toch blijft het indrukwekkend met hoeveel kracht er zoveel water door zo’n kleine ruimte word geperst. En dan ben je toch wel moe, en dan moet je weer 3 kwartier terug lopen. Maar het ging bergje af en dat ging vele malen sneller. Moe maar voldaan kwamen we terug op de camping om daar bij het restaurant te genieten van het schnitzelparadijs 🙂 En Hans van zijn spareribsparadijs. Om daarna met een vol en rond buikje te genieten van de nachtrust.