Ons Bakbeest

Donderdag 8 juli

De kabelbaan is nog niet dagelijks geopend omdat het hoogseizoen nog niet is begonnen. Maar vandaag gaat ie wel. Dus wij staan om 10.00 uur in de rij van de kabelbaan, wat is het al warm!!!

We durven het nog  niet aan om naar boven te lopen, aangezien onze kuiten, schenen, dijen, heupen, nog bij moeten komen van de vorige op- en afdaling.  Wij kiezen de makkelijkste  route om naar beneden te gaan. Wij voelen ons als Heidi (of de Sound of Music, net wat je wilt) in de bergen tussen de vlinders, bloemetjes en wolgras. Al vrij snel komen we op een T-splitsing uit waar twee mannetjes op een bankje zitten. Zij geven ons het advies om via een gasthof te wandelen. Ach een kwartiertje extra wandelen, dat kunnen wij wel! En het is zeker een hele mooie route! Een stukje door het bos heen (lekker aangenaam verkoelend). Eenmaal uit het bos gekomen zien we daar het Gasthof liggen. Smachtend op verkoelend drinken, helaas het terras zit al vol. En waar komen toch al die mensen vandaan? We hebben niemand gezien tijdens het wandelen.   Wij lopen vrolijk verder naar beneden. De bordjes zijn trouwens wel heel vreemd.  Een geel bordje: 30 minuten Lofer Zentrum. Zet je 2 stappen dan is het opeens 25 minuten lopen. En zo kan het dus ook zijn dat het opeens een kwartier langer word, of Lofer Zentrum staat nergens meer op de bordjes. Maar ondanks dit konden wij de weg terug vinden. Na een warme wandeling zijn we wel toe aan iets verkoelends. En van de vorige dag weten we nog waar we heel goed ijs en lekkers kunnen eten. Dus daar gaan we weer naar toe. We hebben lekker uitgepuft en onze buik volgegeten met salade en ijs.

We gaan Lofer verlaten en gaan naar Zell am See, we gaan op een hele kleine leuke gezellige camping, Südufer, onder de bomen staan. We vermaken ons al door op onze stoelen te zitten en te kijken naar onze Engelse buren. En de leuke buurkindjes met hun hilarische hondje, aan de overkant.

Vrijdag 9 juli

We moeten er tegen opstaan om de bus van 10.00 uur te halen die ons via Zell am See naar Kaprun brengt. Hier stappen we over op de bus naar Lärchwand-Schrägaufzug.  We gaan met de grootste, hoogst gelegen open lift, die 400 meter stijgt in 6 minuten,  en tot slot weer met de bus omhoog tot wij bij het Hochgebirgs stauseen uitkomen op 2040 m hoogte. Hier is het nog aangenaam.

Helaas willen de vlinders voor onze camera niet stil zitten, of er zijn van die mensen die dicht bij je komen om te kijken wat wij bekijken, ja dan gaat die vlinder echt wel weg.

We hebben een prachtig uitzicht over de 2 bergmeren met al zijn mooie bloemen en vlinders.  Het was even klimmen maar we hebben ook het plekje gevonden waar de foto gemaakt is die we op al  de folders zien staan.  We hebben ons hier dus een aantal uren vermaakt door wat te wandelen, op de knieën te liggen om foto’s te maken van vlinders en gewoon te genieten van het uitzicht. Veel meer kunnen we hier niet over vertellen kijk maar naar de foto’s dat zegt wel genoeg

Zaterdag 10 juli

Onderweg naar Matrei zien we een heerlijk plekje aan het water, helaas mogen we hier niet overnachten. Het is te warm om ook maar iets te doen, zelfs de lading spelletjes blijven liggen waar ze liggen elke stap er naar toe is te warm. We verplaatsen alleen onze stoelen om in de schaduw te blijven zitten, het is hier 36 graden, echt niet leuk meer.

We creëren ons eigen zwembad, lees: afwasteil gevuld met water. De voetjes van Ilse vonden dit zeer aangenaam. Helaas haar kont paste niet meer in het bakje anders zou ze dat ook doen. Anita heeft naar veel zuchten, kreunen en aandringen ons zover gekregen om naar het dorpje te gaan lopen. Het is maar een halve kilometer maar me die hitte lijken het er wel 40!!!!!!! Na 10 meter ligt onze tong al op straat, maar wij bikkels zetten door en hebben het gehaald. En dit moet natuurlijk groots gevierd worden, dus daar eten we een ijsje op.We lopen de bakkerij uit en hebben het gelijk weer bloedheet. Dus spurten we naar de verkoelende supermarkt. Mogen we hier overnachten?! Helaas, aan het bezoek moest toch een eind komen, dus terug naar de camper en gauw weer met de voetjes in het verkoelende water. Zo dat was me een tocht zeg.