Vrijdag 18 februari
Van half acht tot half vijf heb ik geslapen. Wat is dat heerlijk wakker worden. Ik was echt toe aan zo’n goede nacht. Zeker nu er nog een slechte nacht op komst is gezien de nachtvlucht die we hebben. De gordijnen gaan open en het is nog pikdonker buiten. Langzaam wordt het licht. De lucht is mooie roze van kleur. Vanaf half zes staat de koffie beneden klaar. Ik ben niet de eerste die zin heeft aan een kopje koffie. Een Zwitsers echtpaar is er ook vroeg bij. Hij is een echte vogelaar en is dagen bezig geweest om de Quetzal bij San Gerardo vast te leggen. De vogel alleen zien is voor deze man niet voldoende. Het telt pas mee als je ook het perfecte plaatje hebt. Voor ons is de vogel goed zien al voldoende. Al hopen we natuurlijk wel een mooie foto te maken.
Voor de allerlaatste keer maken we een wandeling door de jungle. Nog één keer alle geuren opsnuiven. De jungle ruikt zo bijzonder. Het kan een lekkere geur zijn. Deze keer is het ook een rottende geur. Die zal ik absoluut niet gaan missen. Om half acht mogen we ontbijten. De rijst met bonen is vandaag gortdroog. Het fruit smaakt intens lekker. Er zit ook weer een nieuwe vrucht bij. De Pitanga ziet er prachtig uit. Over de smaak valt te twisten. Ik vind het naar rotte jungle smaken. Na het ontbijt zijn we eigenlijk wel klaar om te vertrekken. We kunnen niet de rust vinden om nog even te blijven zitten en te genieten. Nu het de dag is van vertrek willen we ook gewoon terug naar huis. De weg is nogal een uitdaging dus daar willen we ook voldoende tijd voor nemen. Onderweg zijn er mogelijk nog een paar mooie stops. Dan vullen we de tijd wel weer op.
Het eerste stuk van de weg is hetzelfde als de heenweg. Gelukkig komen we de eerste kilometer geen verkeer tegen, want dat had echt niet gepast. Heel voorzichtig gaan we de berg af met dezelfde geulen en gaten. Na een kilometer of tien komen we uit in een dorpje waar we overgaan op asfalt. Wauw, wat een luxe. Dat hadden we beter niet kunnen zeggen, want het asfalt is er zeer slecht aan toe. Er zijn heel veel gaten die ook nog eens heel groot en diep zijn. Een uur later zijn we terug bij de doorgaande weg waar we al snel een stop maken bij de Tarcoles brug. We parkeren de auto en lopen over de brug. Er liggen een aantal krokodillen. Op de brug is geen zuchtjes wind en de zon schijnt volop. Dat brand flink op de huid. We willen niet plakkerig in het vliegtuig zitten en hebben geen zonnebrand op. We moeten niet al te lang blijven staan. We nemen ook nog een kijkje aan de andere kant van de brug. Het is gigantisch druk met verkeer en voetgangers op de brug. Iedereen mag nu in ons gezicht hoesten, want wij zijn negatief getest. Wij mogen hoe dan ook het vliegtuig in. Dat is toch wel erg prettig. Aan de andere kant zien we een krokodil die gigantisch groot en dik is. Niet normaal wat een vetzak.
Bij de brug zijn ook een aantal restaurantjes waar wij ons laatste vruchtensapje drinken. Er lopen veel leguanen rondom het restaurant wat ons genoeg vermaak geeft. Om elf uur gaan we door naar San Jose. Al vrij snel komen we uit op tolwegen. Om de haverklap moeten we een aantal Colones betalen om weer verder te mogen. Het wegdek is uitstekend, maar je kunt niet verwachten dat je hier ook door kunt rijden. De weg gaat steil de berg en de vrachtwagens kunnen dat niet zo goed aan. Tergend langzaam komen we de berg op om weer de berg af te dalen en de volgende weer op te gaan. Gelukkig zijn er af en toe mogelijkheden om in te halen. Langs de kant van de weg staan allemaal fruitkraampjes met het mooiste fruit van de wereld. Jammer dat er geen watermeloen of ananas mijn koffer in kan. De laatste paar kilometer in San Jose zijn nogal spannend. De verhuurder zit aan een drukke weg en er zijn zoveel afslagen dat het onduidelijk is hoe we moeten rijden. Ik probeer met Googlemaps zo goed mogelijk te navigeren en mama probeert het zo goed mogelijk op te volgen. Op de Costa Riaanse manier proberen we ons ergens tussen te drukken. Pfieuw, dat is gelukt. Om kwart over twaalf zijn we veilig aangekomen bij de verhuurder. De auto wordt gecheckt. We hebben hem netjes terug gebracht zonder schade. Met de shuttle gaan we naar het vliegveld wat een paar kilometer verderop ligt. Nu kunnen we eens kijken hoe deze man ons door het verkeerd loodst. Gewoon even toeteren en opzij gaan zodat ze weten dat er iemand aan komt. Dat hadden wij eerder moeten weten .Wij rijden echt veel te lief en rustig. Het is vreselijk druk op het vliegveld. Al hebben wij daar weinig last van. Bij de priority incheck balie zijn we zo aan de beurt. De zware koffers zijn weg. Alle Corona certificaten zijn al online aangeleverd. Ze willen nog wel een keer zien dat we volledig gevacinneerd zijn. Dan mogen we naar de douane waar het allemaal soepel verloopt. Het vliegveld is klein met veel mensen. Wij gaan snel op zoek naar de lounge waar het ook goed bezet is, maar niet zo hectisch is als beneden. Er is een buffet met gortdroge broodjes/koekjes, heerlijke koffie, sap en een menu waar we iets uit mogen kiezen. WE vallen om van de honger dus dat komt goed uit. Als lunch krijgen we pulled pork met bbq saus, ananas en rijst. Het is zeer smakelijk. Omkleden, verhaaltjes schrijven, eten en drinken. De tijd vliegt voorbij. We mogen al naar de gate. Dat is niet zo ver lopen. Het is er bloedheet en dan blijkt er ook nog eens een half uur vertraging te zijn. We moesten nog een half uur wachten in de hitte en dat viel zwaar tegen. Toen de deur naar buiten open ging voelde je verkoeling. Zelfs in de bus die volgepropt zat met mensen was het nog niet zo heet als bij de gate. We hebben een mooie plek in het vliegtuig. Helaas is het een ouder toestel en zitten de stoelen verre van comfortabel. Ik verzuip bijna in mijn stoel. Het zitgedeelte is te groot en mijn beentjes bungelen in de lucht. Het plan is om te gaan slapen en dan merk ik dat als het goed is weinig van. Om kwart voor vijf vertrekken we naar Liberia waar we een tussenstop hebben. Het is een half uurtje vliegen. Al vrij snel is er bewolking waardoor we weinig zien van de omgeving. Anders hadden we prachtig zicht kunnen hebben op de Arenal vulkaan. Bij het dalen zien we dat de omgeving hier nog droger is dan in de rest van het land. We kijken uit op een bosbrand en zien de vlammen.
Er stappen wat mensen in en uit en een uur later gaan we weer de lucht in. Nu gaat de reis pas echt beginnen. We krijgen een menukaart met heerlijke gerechten er op. Kom maar door met dat eten. Gang voor gang krijgen we het eten gepresenteerd wat allemaal zeer smakelijk is. Het duurt alleen zo lang. Het is al half negen en ik wil gewoon gaan slapen. Zodra de laatste hap van mijn toetje op is ga ik van mijn stoel een bed maken. Liggen en slapen. Af en toe word ik wakker vanwege de vele turbulentie of een ledemaat die slaapt. Mama maakt mij wakker als het ontbijt opgediend word. Over anderhalf uur zijn we al in Nederland. Wauw, dat is fantastisch. We krijgen flensjes met jam en room. Niet veel later landen we op Schiphol. Slapend de vlucht doorkomen bevalt mij wel heel goed. De bagage laat nog even op zicht wachten. De telefoon gaat aan om het thuisfront te informeren dat we geland zijn. Het eerste bericht dat we krijgen is geen leuk bericht. De treinen blijken niet te rijden vanwege de stormschade en niemand heeft bedacht om ons op te komen halen. Mijn blijdschap over de vlucht is snel tot het nulpunt gedaald. Ik bel Jos op met de vraag of hij ons kan komen ophalen. Het duurt nog wel anderhalf uur voordat hij er is. Dan trakteren wij ons nog maar op een kop Hollandse koffie met een Hollands broodje bij La Place. Het wachten op Jos duurde gevoelsmatig langer aan dan de hele vlucht. Het is erg druk bij de ophaalplaats. Logisch als er geen treinen rijden. Eindelijk kunnen we naar huis en dat gaat ook nog niet vlekkeloos. We komen in twee files te staan. Om vier uur zijn we dan eindelijk thuis. Het einde van ons mooie avontuur.
