Dinsdag 15 februari
We slapen uit tot zes uur en blijven het liefst nog heel lang liggen. Het waait vandaag nog harder dan gisteren. Ook al willen we graag de Quetzal zien. De kou houd ons tegen om zo vroeg te gaan vogelen. Wij wachten wel totdat de zon in het dal schijnt en het wat warmer gaat worden. Voor ons doen zitten we laat aan het ontbijt. Vandaag geen wafel maar een bagel met echte bacon, kaas en nog een bijzondere Costa Ricaanse kaas. Een flinke kauw. Na het ontbijt gaan we op onze kamer onder het genot van de verwarming Wie is de mol? terug kijken. Het scheelt dat we deze keer binnen zitten en daardoor niet elke keer worden afgeleid door vogels Om half negen komt dan eindelijk de zon bij onze kamer. We gaan op het bankje zitten in de zon in de hoop dat onze kleine vriend de roze kolibrie zich nog een keer laat zien. Het vrouwtje komt regelmatig voorbij. Geen idee waar ze haar mannetje heeft gelaten. Als mama gaat uitchecken loop ik nog wat rond op zoek naar vogels. Ik raak aan de praat met een Canadees echtpaar. Zij weten mij te vertellen waar de Quetzal een nest heeft. Ik onthoud het goed zodat we een poging kunnen wagen. Nog één keer kijken we bij hummingbird feeders. De Vulcano hummingbird zit prachtig te poseren op een takje. Wat een plaatjes levert dit op. Het is alsof we elke locatie afsluiten met een topper.
Rond tien uur vertrekken we. Op naar het nest. De aanwijzingen waren weer goed. De locatie is gevonden, maar in welke boom zit het nest? Er is een vrouw met verrekijker aan het turen. Wij vragen of ze weet waar het nest zich bevindt. Met haar uitleg hebben wij het ook gevonden. We blijven een tijdje staan in de hoop dat er iets uit of aan komt vliegen. Geduldig wachten is niet onze sterkste kant. Na een tijdje geven we het op. Het is weer steil de berg op met gelukkig weinig tegenliggers. Bij Miriam doen we een drankje. Op veel locaties drinken we een drankje als zijnde toegang om de voederplaats te bekijken. Een goede combinatie. Het is een stuk rustiger en toch hebben we weer een aantal nieuwe soorten waargenomen.
We willen ook nog de tijd nemen om volop te genieten van onze volgende locatie, dus we gaan weer verder. Het is een uur rijden naar Bosque del Tolomuco. Terug op de hoofdweg veranderd het weer. De wolken hangen weer laag. Alhoewel dat best mee valt, want wij zitten gewoon zo hoog in de bergen. Toen wij in 2018 hier gereden hebben was er nul uitzicht. De hele route alleen maar dichte mist. Het is nu wat minder erg. Toch heeft het ook wel iets, die nevel. Na een kilometer of tien zijn we dusdanig veel gedaald dat we onder de wolken uit komen. Nu zien we pas hoe hoog we zitten en hoe ver we kunnen kijken. Wat een vergezichten. Om half één komen we aan bij het hotel. Het is weer een kilometer de berg op rijden. Deels onverhard en wederom steil en smal. We kiezen de hotels wel uit. Het wordt ook niet genoemd in de beschrijving hoe de weg er bij ligt. Zo bijzonder en spannend vinden ze dat hier niet. Het hotel is eerder een bed en breakfast. Er zijn een paar kamers, een mini zwembad en een hele mooie tuin met heel veel voederplaatsen en hummingbird feeders. We zitten weer hoog op de berg met uitzicht. De eigenaren zijn er niet, maar de schoonmaakster kan ons ook helpen. Met twee woorden Spaans en wat handen en voetenwerk komen we er uit. De kamer is nog niet schoon. We moeten nog even buiten spelen. Dat is hier geen enkel probleem. We beginnen met een geïmproviseerde lunch met als tafelgenoot een sprinkhaan met voelsprieten die wel 10cm lang zijn. Zo gezellig vind ik dat niet dus ik schuif hem van tafel. Er vliegt ook nog een ander eng insect rond. Het is 15cm groot en heel indrukwekkend. Vooral als het je kant op vliegt. Dan beginnen we toch wel bang te worden en rennen snel weg.
Bij één van de voederplaatsen zijn de White-faced monkeys gekomen om de bananen op te snoepen. Dat de neusbeer ook een graantje mee wil pikken accepteren ze niet. De temperatuur is hier een stuk aangenamer waardoor we ook meer zin hebben om buiten rond te lopen. We hoppen van voederplaats naar voederplaats met als hoogtepunt de speckled tanager. Ik kan mij ook weer helemaal uitleven op de hummingbirds.
We kijken uit naar een bakje koffie en dat is hier niet. Er is ook geen restaurant. Daarvoor moeten we 1km de berg afrollen om bij een Mirador uit te komen waar we kunnen eten. Om vier uur gaan wij er alvast naar toe. Mooi op tijd om eerst te genieten van het uitzicht. Als dat nog zichtbaar is. Koffie te drinken om daarna te gaan eten. Aan koffiedrinken komen we bijna niet toe. Er hangen feeders en de vogels vliegen je om de oren. Ze gaan regelmatig in de bomen zitten waardoor we ze goed vast kunnen leggen.Er is ook een gids in de buurt die aan de mensen vertelt wat er zo al voorbij komt. Ik houd mijn oren goed open om de informatie ook mee te pikken. Er zijn weer heel wat endemische soorten voorbij gekomen. Als er een groot zwart beest door ons beeld heen loopt balen we enorm. Weer zo’n stomme hond. Wat moet dat beest hier? Het verjaagt alle vogels. Als we nog een keer goed kijken blijkt het helemaal geen hond te zijn. Het is een wild dier, een Tolomuco. Onze overnachtingsplek is dus vernoemd naar een dier. Wat de Nederlandse benaming is voor dit beest weten we nog niet. Dat betekend dat we ook nog op zoek moeten bij onze kamer naar dat beest. Het personeel is wat opdringerig en wil heel graag dat wij eten bestellen. We snappen hun haast niet zo goed. Niet al het eten is aanwezig. Mama wil afsluiten met cappuccino en dat kan niet, want het apparaat is al gesloten. Ja, dat lees je goed. Bij het afrekenen wordt het ons duidelijk. Het restaurant is alleen geopend op reservering. Voor vanavond was niet gereserveerd. Ze zouden dus eigenlijk sluiten. Wat hebben wij dan een geluk gehad dat we toch mochten eten. Ik zou ook geen idee hebben waar we anders naar toe zouden moeten voor een maaltijd. In geen velden of wegen zijn hier dorpjes te bekennen.
Nog voor het donker zijn we terug op de kamer. Zodra de sterren zichtbaar zijn ga ik gewapend met mijn zaklamp naar buiten op zoek naar leven. Dat leven heb ik gevonden. Ik schijn met mijn zaklamp op twee ogen. Het springt van boom naar boom. Zo snel mogelijk ren ik terug naar mama om haar te laten zien wat ik gevonden heb. Snel camera mee, maar geen geheugenkaart. Dom! Er zijn wel een stuk of drie van deze beestjes te zien. Als ik mijn zaklamp er op richt gaan ze snel weg. Er staan twee stoelen waar we op gaan zitten in de hoop dat ze terug komen. De lucht wordt verlicht door vuurvliegjes. Nog nooit eerder gezien. Wat zijn ze leuk en wat geven ze veel licht. Een uur later gaan we nog een poging doen. Ze laten zich niet meer zien. Ik hoor wel een heel raar geluid in de buurt. Bloep, bloep. Wat is dit? Ik schijn wat in de rondte en zie twee oogjes oplichten. Het zit op de weg en is vrij klein. Opeens vliegt het weg. Dat is wel heel gek. We volgen het geluid en vinden het terug op de grond. Dit is een nightjar. Wauw, wat bijzonder dat we dit zelf hebben gevonden. Dit beest zie je overdag nooit vanwege zijn goede schutkleur. We volgen het beestje door de tuin. Foto’s maken van deze bijzondere avond is onmogelijk. Vanavond heb ik ervaren dat een nachtelijk avontuur in Costa Rica ook heel leuk kan zijn in plaats van eng.
