Ons Bakbeest

Woensdag:
Dat in Rome niet altijd de zon schijnt wordt vandaag wel duidelijk. Er was regen voorspelt en het komt ook even met bakken uit de lucht. Gelukkig zijn we goed voorbereid en worden de paraplu’s tevoorschijn gehaald. Door een beetje water laten wij ons niet tegen houden. We passen onze planning er wel op aan. Als het toch niet zo mooi weer is kunnen we het beste naar de St. Pietersbasiliek gaan. We starten de dag met een bij elkaar gesprokkeld ontbijt. We hebben yoghurt en fruit gekocht bij de supermarkt en nog wat roggebrood, suiker en boter gehamsterd bij het ontbijt zodat we in ieder geval een kleine bodem hebben voordat we op pad gaan. We lopen naar de bushalte en stappen uit in de buurt van Vaticaanstad. Het regent en het is vroeg en er is geen mens op straat. Heel Vaticaanstad is verlaten en geeft ons prachtige mogelijkheden om foto’s te maken. Het zonnetje moeten we er even bij denken. Er is geen eens een wachtrij voor de St. Pietersbasiliek. Dat is echt heel uniek. Normaal gesproken moet je hier uren wachten om naar binnen te mogen tenzij je een dure skip-the-line ticket koopt.

Nu zijn we gratis naar binnen. We lopen door naar het loket waar we een kaartje kunnen kopen om de koepel te beklimmen. We gaan wel voor de eenvoudige manier. Een deel van de klim gaan wij vervangen door een ritje met de lift. Daarna moeten we nog een paar honderd treden beklimmen om uit te komen op de koepel. Met een mondkapje op traplopen is zwaar kan ik je vertellen. Wij zijn de enige mensen die hier lopen dus spelen vaak even vals door het kapje af te doen of in ieder geval onze neus wat verse lucht te gunnen. Hoe hoger we komen hoe smaller de trappen worden. Als je twee meter lang bent wordt het nog een uitdaging om op sommige stukken te lopen. Eenmaal boven is het gestopt met regenen. Wij hebben prachtig uitzicht over Vaticaanstad en dat helemaal alleen. Er zijn een paar zitplaatsen op de koepel waar we rustig de tijd nemen om van dit mooie uitzicht te genieten en te beseffen hoe bijzonder het is dat wij hier nu helemaal alleen zijn. Voordat we naar beneden lopen moeten we eerst weer even wat eten, want van al die trappen krijg je spaghettibenen. Naar beneden loop je een andere route en kom je uit in de kerk.

In de kerk lopen een tiental mensen rond en dat is het. De kerk is echt gigantisch groot en heel indrukwekkend. Er zijn zoveel details dat je niet weet waar je kijken moet. Uren later stappen we de kerk uit. Er staan wel 8 bruidsparen foto’s te maken op het plein. Blijkbaar houden de strenge regels de bruidsparen niet tegen om te trouwen.

Wij zijn moe en hongerig en gaan op zoek naar een caffetaria voor een typisch Italiaans ontbijt. Een cappuccino met een corentti. We zitten net onder het zonnescherm dat ervoor zorgt dat we toch droog buiten kunnen zitten. Het hele terras zit vol met Italianen die net als ons hun ochtend beginnen met een eenvoudig ontbijtje. De koffie smaakt voortreffelijk en we blijven lekker een tijd zitten om uit te rusten. Daarna gaan we nog één keer terug naar de St. Pieter om nog wat foto’s te maken. Het is nu iets drukker op het plein waardoor we af en toe wat geduld moeten hebben om foto’s te kunnen maken zonder mensen er bij op. Dat we daar op kunnen wachten is vrij uitzonderlijk. Dat hier normaal honderden of wel duizenden mensen rondlopen is onvoorstelbaar.

Het is nog maar dag 2 in Rome en we hebben er nog een paar te gaan. Het lijkt ons daarom beter om terug te gaan naar het hotel en daar de rest van de middag door te brengen. We gaan wel met een omweg terug, want we pakken een stuk mee van de wijk Prati. Een wijk met veel luxe winkels en wederom de wereld aan plekjes waar je de meest lekkere dingen kan halen. Onze eerste stop is bij een delicatessenwinkel. Het ziet er zo mooi uit en lijkt wel een beetje op een Engelse winkel. De volgende (eet)stop is bij Pompi. Volgens de boekjes is dit dé plek om je tiramisu te halen. We delen samen een bakje met pistache tiramisu. Zelfs mama die normaal niet zo van tiramisu houdt vindt dit heerlijk smaken. Voordat we de metro instappen gaan we naar Mondo Arancina. Het is duidelijk lunchtijd en erg druk in dit kleine winkeltje met stapleken om je lunch op te eten. Wij gaan de Arancina, een Siciliaanse specialiteit uitproberen. Het is net een gigantische bitterbal. Een krokantje laagje met daaronder risotto met een vulling van kaas, tomaat en in dit geval ook aubergine. Het is zeer smakelijk! Met een gevulde buik gaan we terug naar het hotel. We zijn net op tijd terug, want het begint echt te plenzen. De rest van de middag blijft het regenen en zitten wij lekker droog op de kamer. Verplicht uitrusten. Bij het winkeltje halen we weer koffie/thee met dit keer een hoorntje gevuld met pistache. In Italië kun je zoveel producten vinden met pistache en laten wij daar nou net gek op zijn. Hier geen chemische troep zoals in Nederland. Alles smaak écht naar pistache.

Aan het eind van de middag is de zon doorgebroken en kunnen wij het niet later om naar buiten te gaan. We lopen nog een keer naar de Spaanse Trappen waar het nu een stuk drukker is. Tegen de avond wordt het hier pas druk op straat, zo ook bij de Trevi fontein.
Het eten gisteren smaakte zo goed dat we er nog een keer gaan eten. Als ik ergens twee dagen achter elkaar wil eten dan zegt dat wat. Normaal is mijn regel dat ik elke keer ergens anders wil eten. Zeker in zo’n grote stad waar het stikt van de restaurantjes. Deze reis maak ik een uitzondering, want veel restaurantjes in de buurt zijn gesloten vanwege Corona. Daarnaast zijn we ook veel te moe om nog een stuk te lopen om ergens uit eten te gaan. Vanavond kies ik voor een pizza en wat is dat een goede keuze geweest. Ik heb nog nooit zo’n lekkere pizza gegeten. Een pizza met een hele dunne bodem. Niet tig toppings, maar dat wat op de pizza zit is van hele goede kwaliteit. Volgens mij proef ik voor het eerst in mijn leven echt Mozzarella en dat is me toch lekker. Ik begrijp nu beter waarom je hier als voorgerecht een bol Mozzarella kan bestellen. De tafeltjes staan ondanks de 1,5 meter afstand dicht op elkaar. Zo kunnen wij bij onze buren spieken of de toetjes er ook goed uit zien. Ik zit best vol, maar samen een dessert delen gaat wel lukken. Wij gaan voor pannacotta met bosbessen en ook dit is zo lekker. Ik had van te voren niet verwacht dat ik Italiaans eten zo lekker zou vinden. Ik kijk nu alweer uit naar alles wat we morgen gaan eten.

Dinsdag:
De wekker gaat op tijd, want we willen alles uit onze (eerste) dag halen. Het toerisme in Rome stelt nu niks voor in vergelijking met anders. Rijen dik kunnen de mensen bij de Trevi fontein staan en nu hebben wij de kans om Rome te zien zonder de massa’s toeristen. Hoe gaaf zou het zijn als wij de bekendste bezienswaardigheden van Rome zonder toeristen op de foto kunnen krijgen? Nog voordat het licht is staan wij bij de Trevi fontein. Helemaal alleen. Af en toe komen er wat Romeinen voorbij lopen die waarschijnlijk op weg zijn naar hun werk. Wauw, wat is dit een bijzonder moment. Het is sowieso heel leuk om de stad te zien ontwaken. Het verrast mij altijd hoeveel levendigheid er ’s ochtends vroeg is in een grote stad. Kleine vrachtwagentjes komen hun goederen al leveren, de straten worden schoongemaakt en de restaurantjes zijn al bezig om open te gaan voor het ontbijt. Dat stelt hier niet veel meer voor dan een bakje koffie met een cornetti. Wij zouden het gewoon een croissant noemen, maar dat zal je de Italianen nooit horen zeggen.

Als we de fontein van alle kanten gezien en gefotografeerd hebben, wat nog vies tegenvalt vanwege de grootte, willen we nog meer van de stad ontdekken. Het is mooi weer en we hebben nu energie dus lopen we door naar de Spaanse trappen wat een kwartietje lopen is vanaf de Trevi fontein. Ook hier is het heerlijk rustig. Op het plein voor de trappen is helemaal niemand. Af en toe lopen er mensen over de trap. Geen toeristen maar Romeinen die hier leven. We nemen alle tijd om het perfecte plaatje te maken zonder mensen er op. Boven op staat een prachtige kerk, maar hier vindt een demonstratie plaats waardoor het niet vast te leggen is. Wie bedenkt het nu om rond half acht in de morgen al te gaan demonstreren? Als we terug naar het hotel lopen zijn we continue afgeleid door alle gebouwen. Nog even hier langs en nu we toch bijna bij dit prachtige gebouw zijn kunnen we beter even doorlopen. Wij hebben er al een hele dag opzitten tegen de tijd dat we terug zijn bij het hotel om te ontbijten. Met de lift gaan we naar de vierde etage en dan lopen we nog een trap op en komen uit op het dak van het hotel waar het ontbijt geserveerd wordt. Een prachtige serre is het. Van het ontbijt hebben we niet te hoge verwachtingen, maar er staat echt van alles. Heerlijke cake en taart, gebakken eieren, spek en allemaal (zoete) broodjes. Alles is geheel Corona proof per stuk verpakt. We genieten enorm van het uitgebreide ontbijt en maken plannen voor de rest van de dag. Het is een heerlijk moment om even bij te komen van deze fantastische ochtend.

Tijdens een citytrip hebben wij meestal een Time to Momo boekje bij ons die ons door de stad navigeert. Op de eerste dag beginnen we vaak met route 1, want die gaat langs de bekendste bezienswaardigheden van de stad die je echt niet mag missen tijdens een bezoek. Het is mij wel duidelijk dat Rome net een openluchtmuseum is. Er is zoveel te zien. Zoveel mooie pleinen, fonteinen en gebouwen uit de oudheid. Daarnaast word ik bij elke stap verleidt door al het eten. Op elke hoek is wel een ijssalon te vinden, of een cafetaria. Bij een cafetaria verkopen ze geen snacks maar koffie met de nodige zoete broodjes. Alles ziet er zeer smakelijk uit.

Bij Galleria Alberto Sordi gaan we even naar binnen om de prachtige plafonds en vloeren te bewonderen. Voordat we naar binnen mogen wordt onze temperatuur opgenomen. Wij zijn gezond verklaard en mogen naar binnen. Ook hier is helemaal niemand en dat geeft ons de kans om het weer mooi vast te leggen. De volgende stop is het Pantheon. Dat staat hoog op mijn lijstje om te bekijken. Van buiten is het eigenlijk niet zo mooi en dan vooral de achterkant. De voorkant met alle pilaren laat wel zien hoe groot dit gebouw is. Het is gelegen op een prachtig pleintje met wederom een fontein. Volgens mij bestaan er geen eens pleinen in Rome zonder fontein. Het Pantheon kun je gratis bezoeken, maar het kan zijn dat er een rij staat. Wij hebben geluk en hoeven hooguit 5 minuten te wachten. Dat is weer eens uitzonderlijk kort als je bedenkt hoe druk het hier normaal gesproken “hoort” te zijn. De tempartuur wordt wederom gemeten en dit keer kan ik zien hoe warm ik ben. Hoezo ben ik goedgekeurd en mag ik naar binnen met een temperatuur van slechts 33 graden. Volgens mij had ik dan al lang gestrekt moeten zijn. Zo saai en lelijk dat het gebouw van buiten is zo mooi en indrukwekkend is het van binnen. Ik denk dat ik aan het eind van de vakantie wel een stijve nek heb van het naar boven kijken, want de meeste gebouwen hebben hier prachtige plafonds.

In de buurt van het Pantheon zijn ook tig eettentjes te vinden dat het nog moeilijk kiezen is waar we gaan eten. We zien veel kleine tentjes waarbij je niet kan zitten en juist dat is wat wij willen. Even de benen laten uitrusten en ons mondkapje af doen. De keuze is gevallen op pizza. Hoe kan het ook anders. De winkel ligt vol met pizza’s waarvan je een stuk kunt bestellen. Met een schaar knippen ze er stukken vanaf. We hebben verschillende smaken genomen en het smaakt echt heerlijk. Op het kleine terras zitten we goed. Mensen kijken is ook heel leuk. Er komt van alles voorbij.
Met nieuwe energie lopen we verder naar Piazza Navona. Onderweg komen we een klooster tegen. Goed verstopt en niet benoemd in ons boekje. Zo’n verborgen plekje die je spontaan tegen komt en je enorm verrast.

Het Piazza Navona is absoluut geen verborgen plekje, maar zeker niet minder mooi. Wat een gigantisch plein met prachtige fonteinen en mooie terrasjes waar geen mens te bekennen is.

Via het Pantheon lopen we langzaam weer terug naar het hotel. Het is nu een stukje drukker op het plein. We willen wel een kopje koffie en halen die bij Tazza ‘D Oro. Een bekende plek waar de Romeinen graag hun koffie aan de bar drinken. Voor ons is dat even wennen. Je moet dus eerst bij de kassa je koffie bestellen en afrekenen. Daarna geef je de bon aan de barista en die maakt je koffie klaar die je dus staande aan de bar op drinkt. Er zijn tig soorten koffie te scoren dat het lastig kiezen is. Mama heeft voor een bijzondere koude koffie gekozen die echt heerlijk smaakt. Hoe kunnen we nu onthouden hoe dit voor drankje is als we niet eens weten wat we besteld hebben? Hopelijk biedt Google uitkomst. Als we langs een ijssalon lopen die in ons boekje beschreven staat kunnen wij het niet laten om een ijsje te halen. Aangezien we niet in de buurt van het hotel zijn ga ik voor sorbertijs. Dat is iets veiliger voor mijn buik. Ze hebben hier hele aparte smaken. Ik hou van nieuwe dingen proberen en ga voor granaatappelijs. Het is heel fris en heerlijk op een bloedhete dag. Het heeft ook altijd iets bitters/droog net zoals granaatappelsap. Ik zou er daardoor niet zo snel nog een keer voor kiezen. Na het ijsje gaan we terug naar de kamer. Even uitrusten van al het lopen en alle indrukken. Naast ons hotel zit een koffie/ijs/taart/broodjes winkeltje waar we nog een kop koffie scoren. Het koffiezetapparaat is een groot gemis. Als je daar naar binnen loopt wordt het wel heel moeilijk om de winkel te verlaten zonder iets lekkers. Mama heeft nog een typisch Italiaans lekkernij meegenomen, cannoli. Het is erg machtig en helemaal niet zoet zoals ik gewend ben van de cannoli die ik in Nederland gehad heb.

Waar we vanavond gaat eten weet ik wel. We zijn al een aantal keren langs het restaurantje gelopen wat om de hoek van ons hotel is gelegen. Het eten wat ik gezien heb ziet er goed uit en ze zouden er ook lasagne hebben. Dat moet je wel in Italië gegeten hebben. Zal het lijken op dat wat wij thuis maken en lasagna noemen? Ik krijg een één persoons ovenschaal vol met de lekkerste lasagna. Groente bevat het niet, maar wat smaakt dit goed. Qua smaak doet het mij denken aan Shepherds Pie. Het restaurant heeft een klein terras in een smal straatje net om de hoek van de Trevi. Bijna alle restaurantjes hebben kleine terrassen waar ook nog auto’s kunnen rijden. Het is wel even wennen dat voor je gevoel de auto’s over je tafel heenrijden. Af en toe moet er even een tafeltje of stoel verschoven worden zodat de auto er toch net tussendoor past. Dat we buiten kunnen eten in oktober is ook wel heel erg fijn. Met Corona gaat sowieso de voorkeur uit naar zoveel mogelijk tijd doorbrengen in de buitenlucht en dat de temperatuur dat toe laat is helemaal fijn. Het is ook erg fijn dat het nu nog maar een paar stappen lopen is naar onze hotelkamer. Wij zijn moe van deze eerste hele mooie dag in Rome.

Op stedentrip gaan met Ilse was nog nooit zo spannend als deze keer. We hebben geboekt, maar gaat het hele feest wel door? Langzaam maar zeker gaan heel veel landen in Europa op slot en Italië is één van de weinige landen die nog wel toeristen uit Nederland toelaat. Tot op de dag van vertrek blijven wij in spanning. Als we landen en door de douane zijn weten we pas echt zeker dat we op vakantie zijn.
Op Schiphol is het heel rustig en de borden met vluchtinformatie zijn verrassend leeg. Zoveel vliegtuigen vertrekken er vandaag niet. We zijn dan ook zo door de douane heen met onze kleine handbagage tassen. Daarna moeten we op zoek naar de gate en dat is wel een hele rare. We moeten eerst nog door een Corona straat heen. Onze temperatuur wordt opgenomen en die is gelukkig goed. Daarna moeten er weer tig formulieren ingevuld worden waar officiële stempels op komen. Je zou bijna denken dat we iets heel gevaarlijks ondernemen met al die formulieren. Op deze manier vullen we wel makkelijk onze tijd. Als we bij de gate zijn aangekomen is het behoorlijk druk. Waar komen al deze mensen vandaan en wat gaan zij in Rome doen? Het lijkt er op dat alle Romeinen terug gaan naar Italië en het vliegtuig zit dan ook bijna helemaal vol. Dat hadden we echt niet verwacht.

Het is een korte vlucht en we krijgen zelfs nog drinken en eten aan boord. Het voordeel van vliegen met KLM in plaats van een Ryan Air of Transavia. In de huidige tijd heb je ook niet zoveel keus. In Rome aangekomen zijn we zo door de douane heen. Niemand controleert onze zorgvuldig ingevulde formulieren. Blijkbaar vertrouwen ze er op dat ze dat in Nederland al goed gedaan hebben. Het vliegveld is behoorlijk groot en het is een hele wandeling om bij de bus te komen die ons naar het centrum van Rome brengt. De bussen rijden nu niet zo vaak waardoor de kans groot is dat we lang moeten wachten. Dat valt gelukkig mee. Ook de bus komt nog vol te zitten. Je verneemt direct dat je in Mediterraan gebied bent. Het landschap en de bomen zijn zo kenmerkend voor het gebied. Je krijgt het er gelijk lekker warm van. We kijken onze ogen uit en wat ons vooral opvalt is dat 99% van de mensen op straat loopt met een mondkapje. Is dat een keuze? Zijn alle Italianen zo goed bezig of hebben wij belangrijke informatie met betrekking tot de mondkapjesplicht gemist? Dat moeten we nog even uitzoeken.
De busreis lijkt eindeloos te duren. Ik dacht dat het vliegveld op korte afstand was van Rome, maar dat valt nog tegen. Ik wil gewoon in het hotel zijn en mijn mondkapje af doen. Ik heb geen wangen en oren meer over. Ik snak naar frisse lucht. Meer dan een uur doen we er over om bij Station Termini aan te komen. Vanaf dit station moeten we met de metro richting de Trevi fontein. Wij hebben heel wat ervaring met de metro, maar hier in Rome gaat het mis. De automaten nemen geen briefgeld aan. Betalen met kaart kan ook niet en we hebben onvoldoende muntgeld. De rij bij het loket is zo lang dat we daar nog uren moeten wachten om een kaartje te kopen. We zijn moe van de reis en willen gewoon snel naar de hotelkamer. De makkelijkste oplossing is de taxi pakken. Er staan er genoeg. Het is een kort ritje met een chauffeur die de oren van onze kop kletst in onverstaanbaar Engels. We betalen veel te veel voor het korte ritje, maar dat kan ons nu even niks schelen. We willen gewoon neerploffen op ons bed onder genot van een kopje koffie. Helaas blijkt een koffiezetapparaat er niet te zijn. We vragen bij de receptie na hoe het nu zit met de mondkapjes en nu blijkt dat er net een nieuwe regel is ingegaan. Ook op straat ben je verplicht een mondkapje te dragen. Alleen in je eigen huis en in restaurants mag je mondkapje af. Dat is even een flinke domper.

We nemen de tijd om uit te rusten, maar tegelijkertijd willen we ook graag naar buiten. We zitten letterlijk om de hoek van de Trevi fontein en die willen we graag zien. Een bezoekje aan de supermarkt staat ook op de planning. We trekken de stoute schoenen weer aan en gaan op pad. Bij het zien van de Trevifontein komt er weer een glimlach op mijn gezicht. Dat de fontein zo groot is had ik niet verwacht. De fontein is prachtig verlicht. Er zijn toch nog behoorlijk wat mensen die hier ook van willen genieten. De politie houdt alles goed in de gaten en spreekt iedereen aan die geen mondkapje draagt. Handhaven doen ze hier wel.  

Bij de supermarkt halen we wat drinken en wat tussendoortjes. Inmiddels vallen we om van de honger en gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt. Het nadeel van Corona is dat niet alles geopend is. Ik had een heel lijstje gemaakt van restaurantjes waar ik graag wilde eten, maar deze zijn allemaal gesloten. Dan gaan we af op ons gevoel en komen uit bij een restaurantje met hele leuk parapluutjes aan de stoelen. Het lijkt eerder een romantisch Frans restaurantje. Er staat genoeg lekkers op de kaart en het smaakt ook voortreffelijk. Aan Italiaans eten kan ik wel wennen. Daarna gaan we snel terug naar het hotel en kruipen diep onder de wol. Dat is wel nodig, want de airco is automatisch aan gegaan toen wij de kamer verlieten en stond op 11 graden toen wij terug kwamen. Denk je de warmte op te zoeken in Rome kom je terecht in een vrieskist.