Ons Bakbeest

Dag 1
Wat een feest Ilse heeft een maand voor vertrek besloten om toch met ons mee te gaan naar Canada. Nog een hele puzzel waar ze kan overnachten, het is gelukt. Meestal in het zelfde hotel, of dat de kamer, of het huisje groot genoeg is voor 5 en anders op een aantal minuten afstand van waar wij verblijven. Zij verzorgd ook het reisverslag.
Vandaag is de dag dat ik weer naar Schiphol mag. Dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Papa, mama, Edgar en Joran laten zich door Jos chauffeuren naar het vliegveld. Meer dan vijf personen passen er niet in de auto, dus ben ik aangewezen op de trein. Door de vakantieregeling en werkzaamheden aan het spoor op het traject naar Schiphol ben ik daar uren zoet mee. Om tien over acht zit ik al in de bus naar station Zwolle. Met mijn kaartje mag ik pas na 9 uur reizen waardoor ik een tijd moet wachten en het stationsplein nog niet op mag. Als eerste stap ik in de sprinter naar Lelystad. Daar stap ik over op de intercity naar Amsterdam Centraal. In Amsterdam heb ik slechts 5 minuten om mijn volgende trein te halen. Dat wordt een sprintje trekken. Gelukkig haal ik de trein en een kwartier later ben ik dan eindelijk, 3 uur later, op het vliegveld. Ik heb geen bagage mee om in te checken en kan direct richting de gate lopen. Het is niet druk en ik kom verrassend snel door alle poortjes, beveiligingen en scans. Alleen moet er nog gefouilleerd worden. Alles van top tot teen wordt meegenomen. Geen plekje wordt overgeslagen. Van trein tot mijn ouders heb ik er 25 minuten over gedaan. Heel netjes! We praten bij over mijn reis en hoe het bij hen is verlopen. Het voordeel is dat ik nu laat op het vliegveld was en niet zo lang hoef te wachten. We lopen gelijk door naar de gate en zitten daar onze tijd uit. Om kwart over twaalf mogen we boarden. We hebben zitplaatsen naast de nooduitgang waardoor we extra veel beenruimte hebben. Het lijkt een wat ouder toestel met een andere indeling dan gewend. De stoelen zijn 3-3-3 in plaats van 3-4-3. Het is smal en ik zit half in het gangpad met mijn stoel waardoor ik flink wat stoten krijg van mensen en karretjes. Niet geheel ideaal dus om op het hoekje te zitten. De eerste vier uur gaan snel voorbij met muziek luisteren, puzzelen en lezen. Het verschilt per maatschappij hoeveel eten en drinken je krijgt en dat valt hier wat tegen. Het is schijnbaar een budget maatschappij, want je moet flink betalen om zelfs een dekentje of oordoppen te krijgen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Je kunt ervoor kiezen om options plus te vliegen. Mijn twee Duitse buurmannen hebben dat bijgeboekt en krijgen wel een gratis deken, oordoppen. Ze krijgen meer eten (snacks), alcohol en extra vaak drinken aangeboden. Geen idee wat ze ervoor betalen, maar ik denk niet dat het, het waard is. Al ben ik best jaloers op de deken van mijn buurman. Het is de laatste jaren altijd aan de warme kant in het vliegtuig en nu is het een vrieskist. Er waait een harde airco wind. Gelukkig heb ik al mijn bagage bij de hand en kan ik mijn fleecevest en sjaal erbij pakken om het wat aangenamer te hebben. Als het nog ruim 4 uur vliegen is ben ik er wel klaar mee. Ik heb een houten kont, mijn darmen beginnen op te spelen en slapen lukt ook niet. Ik loop wat door het vliegtuig, houdt mijn eigen feestje met zelf meegenomen eten en breng wat tijd door bij mijn familie. Zij zitten min of meer op dezelfde rij als ik, maar dan aan de andere kant van het vliegtuig. Ik kan dat vliegtuigje op het scherm wel vooruit trekken. Er zit niks anders op dan rustig blijven zitten. Dit gaat ooit voorbij. Geheel volgens schema komen we aan in Vancouver. We zijn benieuwd hoe lang we er over doen om door de douane te komen en gaan uit van het ergste. In Nederland hebben wij een app gedownload waarop je alle gegevens kan invullen zodat je dit niet nogmaals op het vliegveld hoeft te doen. We scannen de QR-code en hoeven alleen nog maar te controleren. We mogen allemaal nog op de foto en krijgen dan een mooi briefje mee. De douanier wil graag weten wat we komen doen en is er snel van overtuigd dat we op vakantie gaan. Dit was alles! We zijn er doorheen. Dat ging echt super snel. Nog even wachten op de bagage en dan kunnen we door naar de auto verhuurder. Dat is een korte wandeling waarbij we ook al snel aan de beurt zijn. Er wacht een mooie Dodge Grand Caravan op ons. De rest heeft zoveel bagage mee dat het nog bijna niet past in de grote kofferbak. Het is een luxe auto met zoveel toeters en bellen dat het een hele puzzel is om er achter te komen hoe je de stoel versteld. Als dat gelukt is en de navigatie is ingesteld kunnen we naar het hotel. Het is een korte rit, maar het is best druk en om de 500 meter staan verkeerslichten. Het lukt ons om in één keer het hotel te vinden waar we rond een uur of 5 aankomen.

We krijgen een kamer toegewezen op de 10^e etage. Vanuit de kamer hebben we zicht op het hotel waar ik verblijf. Ik krijg een mooie kamer op de 6^e verdieping met zicht op de arena, wolkenkrabbers en een stukje van de haven. We zijn verschrikkelijk moe en hebben wel trek. Op loopafstand zit een leuk Mexicaans restaurantje waar we heerlijk eten krijgen. Iedereen smult er van, maar ik krijg het niet goed naar binnen. Ik ben ingestort. De wereld draait rondjes en mijn buik ook. Ik neem nog wat restjes mee naar de kamer. Het lukt mij nog om wakker te blijven tot half acht.

• 

Dag 2

Om half acht viel ik niet direct in slaap. Mijn darmen begonnen op te spelen en zo heb ik het toch nog bijna negen uur zien worden. Ik heb tot 1 uur geslapen en werd toen wakker tot een uur of drie. Om zes uur werd ik wakker. Niet geheel ontevreden. Ik heb toch heel wat uren slaap kunnen pakken. In kamer Hersevoort is de nacht nog beter geweest. Zij hebben van half acht tot zes uur geslapen.

Zoals voorspelt is het slecht weer vandaag. Vancouver moet een mooie stad zijn met veel bezienswaardigheden die ons leuk lijken om te bezoeken. Lukt het niet, dan vinden wij dat ook niet erg. Deze dag is bedoelt om bij te komen van de vlucht en voor de rest zien we wel hoe de dag loopt. We hangen lekker op de kamer met een kop koffie en gaan rond half negen op zoek naar een ontbijtje. Ik heb mijn huiswerk goed gedaan en loop zo naar het restaurant. Dat ze hier met blokken werken is zó makkelijk. Je kan de weg heel makkelijk onthouden. Het is een piepklein ontbijt restaurantje met nog net een tafeltje voor 5. Ze hebben hier de meest heerlijke croissantjes met allerlei soorten beleg. Mijn eerste broodje met zalm heb ik al gehad. De koffie en thee wordt hier in enorme kommen geserveerd. Ik zou er bijna in kunnen duiken. We zijn allemaal duf en genieten van het samen ontbijten. Daarna gaan we door naar de supermarkt voor ons portie fruit. Het is een prachtige supermarkt met een fantastische broodafdeling. Hier word ik blij van en kan Amerika nog wat van leren. We nemen een aantal broodjes mee voor de lunch. De taarten hier zien er ook fingerlicking goed uit. We vervolgen onze weg naar de bushalte van lijn 19 die ons naar Stanley Park moet brengen. Het openbaar vervoer is hier goed geregeld. Je hoeft niet naar de dienstregeling te kijken. Ze rijden vaak genoeg. Het betalen daarentegen is wat ingewikkelder. Het is blijkbaar te veel moeite om wisselgeld te geven, dat de buschauffeur ons door laat lopen. Een gratis ritje vinden wij niet erg.

Stanley Park is een groot schiereiland dat aan het centrum van Vancouver grenst. Je loopt door de natuur met zicht op de skyline van Vancouver. De gebouwen op zichzelf zijn voor het grootste gedeelte niet mooi, maar het totaalplaatje is wel erg mooi. De wolkenkrabbers doen hun naam eer aan. Door het slechte weer zitten de twee grootste gebouwen verstopt in de wolken. Het is duidelijk dat we langs de zee lopen, want het riekt hier aardig. We weten niet of het door de regen komt, maar er is hier bijna geen mens. Ik mis mijn emmertje om bramen te plukken. In Nederland heb ik zoveel moeite gedaan om een paar bramen te plukken en hier zijn tientallen struiken met honderden bramen. Mijn portie fruit voor vandaag heb ik al op. Het uitzicht op de skyline verveelt niet snel. Elke minuut is het net weer anders vanwege het slechte weer. Er zouden ook bergen moeten zijn, maar die zijn vandaag verstoppertje aan het spelen.

De zeehonden hebben geen last van het slechtere weer. Er zwemt er één voor onze neus. Het water is zo helder dat je het hele lijf goed kan zien. We hebben onze eerste wildlife gespot. Nu we weten dat er zeehonden zijn houden we onze ogen goed gericht op het water en zien we nog een aantal keren een kopje boven het water uit komen. Het park is prachtig aangelegd en er staan hele schattige huisjes en restaurants. Het doet ons denken aan Engeland. Het is even zoeken naar de bushalte en dan kunnen we terug naar het hotel. We begrijpen nu ook wat het probleem is met betalen. Ze kennen hier ook een soort OV-chipkaart en de enige andere optie is betalen met gepast muntgeld. Hoe doe je dat op dag 1 met alleen briefgeld? We hebben wederom een gratis ritje met de bus.
Moe ploffen we neer op de kamer. De puf is op. We mogen wel uitrusten, maar niet slapen en dat valt niet mee. Om een uur of vier trekken we onszelf naar buiten. Tijd om gastown te ontdekken. Met tien minuten lopen zijn we bij de bekende stoomklok. Elk kwartier maakt die ook nog een geluid/muziekje. Het was al voorbij voordat we het door hadden.

De wijk is erg sfeervol met wederom gebouwen in Engelse stijl. Er zijn ook veel pubs te vinden. Het enige nadeel zijn de vele zwervers. Bij elke prullenbak staat er wel één te zoeken naar iets eetbaars. Via chinatown lopen we terug richting het hotel. Helaas was dat verspilde energie. Het heeft de naam en ze hebben hun best gedaan met leeuwen op lantaarnpalen en een mooie poort, maar dat is dan ook alles. Geen chinese winkels, restaurants. Het is er best uitgestorven. Je kunt beter gewoon door Vancouver lopen. Dan kom je meer Aziatische restaurant en winkels tegen. Het leukste van de wijk is een Chinees Park met prachtige waterlelies, prieeltjes  en bamboe.

Om in de sfeer te blijven gaan we eten bij een Aziatisch restaurant. Dat was een zeer goede keuze. Wat hebben wij heerlijk gegeten. Om zeven uur zijn we terug op de kamer. Het lukt mij om nog wakker te blijven tot half negen en dan mag ik lekker slapen.

Dag 3

Ik heb in één ruk doorgeslapen tot vier uur. Niet slecht voor een tweede nacht. Zeker als ik hoor hoe de rest de nacht is doorgekomen. Om zeven uur loop ik samen met Joran naar de supermarkt om broodjes te halen. De winkel is wel open, maar het brood moet nog gebakken worden. Met wat improvisatie is het toch gelukt om een ontbijtje te scoren. Ondertussen wordt de auto ingepakt en om acht uur zijn we klaar voor vertrek. Het is ruim twee uur rijden naar onze volgende bestemming. De stad Vancouver lijkt een beetje op Los Angeles. Het zijn allemaal aan elkaar geklonterde steden. Het duurt dan ook best een tijd voordat we de stad echt uit zijn. De stad maakt plaats voor landbouw. De bermen zitten hier vol met bramenstruiken, maar ze verbouwen ook heel veel bramen. De grond zal hier vruchtbaar zijn want er groeit ook volop mais, kool en bessen. Het slechte weer laten we achter ons en langzaam komen de bergen onder de wolken vandaan. Het landschap geeft ons nog niet het gevoel dat we in Canada zijn. Het lijkt eerder op Zuid-Duitsland. In Abbotsford gaan we inkopen doen bij de Walmart. Ik verheugde mij op dit bezoek met het idee dat het een Amerikaanse Walmart zou zijn. Dat beeld klopt van geen kant. De supermarkt is klein, weinig keuze en we kunnen dan ook niet zo goed slagen.

In Hope maken we onze eerste stop bij de Othello Tunnels. Vroeger was dit een belangrijke spoorlijn door een canyon heen. Nu is het een toeristische attractie geworden. In anderhalf kilometer wandelen we door een stuk of vijf tunnels met ondertussen prachtige uitzichten op de canyon. Het water is zo helder dat we de zalmen zien zwemmen. Het was een goede wandeling om onze benen langzaam te laten wennen aan wandelen.

De klok heeft alweer twaalf uur geslagen. Voedertijd. We rijden naar Owl Street Café waar we een broodje met soep eten. We bestellen een kleine koffie en krijgen een enorme sloot. Het smaakt niet naar slootwater. Het is echt goede koffie. Na het eten kruip ik voor het eerst achter het stuur. Ik heb een half jaar nodig om mijn stoel goed te krijgen. Je kunt zelfs bepalen hoeveel steun je in je onderrug wilt, je kunt de stoelzitting kantelen. Als je met zoveel bestuurders bent zijn zoveel opties niet echt ideaal. 

Als we Hope verlaten rijden we Manning Park in. Een groot natuurgebied dat grotendeels onbegaanbaar is. Wij stoppen bij Sumallo Groove voor een korte wandeling. De weg er naar toe is net gatenkaas. We rijden tussen Red Cedars. Dit zijn reuzenbomen. We wandelen door het vochtigste gedeelte van het park. De bomen zijn dan ook helemaal begroeit met mos. Bij Rhododendron Flats zijn we nog op zoek gegaan naar een bijzonder plantje, maar die hebben we niet kunnen vinden. Het is stralend mooi weer.

De ideale omstandigheden om naar de Cascade Lookout te gaan. We kronkelen 8 kilometer lang omhoog en bereiken een uitzichtpunt waarbij je zicht hebt op een groot deel van Manning Park. Het uitzicht is geweldig, maar nog leuker zijn alle dieren die hier rondlopen. Het is een verzameling van eekhoorntjes en Clark’s Nutcrackers. Helaas zijn ze wel tam geworden en moet je oppassen dat de eekhoorntjes niet over je heen gaan lopen. Als je je hand omhoog steekt komen de vogels op je hand zitten.