Ons Bakbeest

Dag 23

Voor de tweede keer schuiven we aan bij het ontbijt dat echt niet te eten is. Dit keer krijgen we toast aangeboden met de keuze voor multigrain. Dat klinkt voedzaam. Een paar sneetjes geroosterd brood zorgt er voor dat we toch wat vulling in onze maag hebben. Om tien uur vertrekken we naar Tofino. Dat is een lange rit van bijna vier uur. We moeten eerst 100 kilometer over highway 19 rijden wat niks aan is. Het zorgt er alleen voor dat we snel van A naar B gaan. Om de route iets leuker te maken slaan we bij Comox af naar Highway 19A. Deze route gaat langs de zee. Ook deze route is niet heel bijzonder. Als we één keer echt dicht langs de zee rijden maken we een korte stop. Ik hoor de zeeleeuwen in de verte. Er liggen vlonders in het water voor de oester kwekerijen en de zeeleeuwen vinden dit ook een mooie plaats om te liggen. Voor een kustroute hebben we verrassend weinig zicht op de zee en al vrij snel is de weg afgesloten en moeten we highway 19 op. Na ruim een uur rijden mogen we afslaan naar highway 4. De naam highway is wel erg bijzonder. Het is een zeer smalle weg waarop we niet harder mogen rijden dan 60 en heel soms 80. Harder gaat je ook echt niet lukken vanwege alle bochten. We kronkelen door de bergen heen, maar veel zicht hebben we niet. Het is erg slecht weer en veel valt er niet te zien. Of er met mooi weer wel iets te zien is weet ik ook niet. Het is lekker rustig op de weg totdat we bij het MacMillan Park aankomen. De weg is er heel smal en je rijdt tussen enorme bomen door. Het doet wat denken aan Sequoia NP. We hebben mazzel en vinden nog een plekje op de parkeerplaats van waar we twee korte wandeling maken door Cathedral Grove. Wat een prachtig bos is dit. Het is droog in het regenwoud, maar wat is het hier verschrikkelijk vochtig. Zelfs het houten hekwerk is begroeid met mos. Alle bomen zitten onder het mos. Het is net een spookbos. Dikke oude bomen, varens, mossen het is zo verschrikkelijk mooi.

Aan de andere kant van de weg zijn de bomen iets minder mooi, maar zien we wel veel omgevallen bomen. De wortels vormen prachtige kunstwerken. Deze bomen zijn zo hoog dat je de toppen niet eens kan zien. Ondanks de volle parkeerplaats kwamen we amper mensen tegen in het bos.

Als we in Port Alberni aankomen is het al lunch tijd. Voor het eerst deze vakantie gaan we naar Tim Hortons. Een bekende keten in Canada wat mij een beetje doet denken aan Dunkin. Ze verkopen veel soorten koffie, donuts en belegde broodjes. Ik neem een pumpkin spice latte en een broodje met kalkoenfilet en kaas. Het smaakt erg goed. Deze keten is door ons goedgekeurd. Voordat we weg gaan bestellen we via een scherm onze donuts. Ik ga natuurlijk voor de pumpkin donut. Zo jammer dat we die smaak in Nederland niet kennen/gebruiken. Uren hobbelen we door de bergen. Het wegdek is er slecht aan toe. ’s Nachts zijn ze ook hard aan het werk. Af en toe moeten we even stoppen in verband met werkzaamheden en kunnen dan weer doorrijden. De weg wordt steeds smaller, steeds steiler met percentages van 19% en hele scherpe bochten. Met grote regelmaat heb je het achtbaan gevoel in je buik. Als we lange tijd moeten wachten voor werkzaamheden begint het enorm te regenen. Het houdt de rest van de reis niet meer op. Om kwart over vier zijn we dan eindelijk in Tofino. Dat was een lange reis. De route was niet zo saai als de snelweg naar Campbell River, maar valt toch tegen met wat we er van verwacht hadden. Tofino is een kleiner dorpje, maar wel erg toeristisch. We zijn wel toe aan een kopje koffie en genieten van onze donut. Daarna gaan we op zoek naar mijn slaapplek. In dit hotel was geen beschikbaarheid meer dat we zijn uitgeweken naar een AirBnB. Het is op 5 minuten lopen van Tofino Resort en Marin waar de rest verblijft. Je moet alleen flink de bult op en dat valt vies tegen. Ik moet maar niet te vaak heen en weer lopen. Daarna gaan we lopend naar het dorp waar we gaan eten bij Monster Noodle Bar. Dit restaurant sluit om half zeven. Wie bedenkt dat nou! We mogen wel eten meenemen, maar kunnen er het niet meer ter plekke opeten. In handige doosjes krijgen we ons eten mee. We vinden een overdekt bankje waar we smullen van onze maaltijd. Het is verschrikkelijk lekker dat we ons er nu al op verheugen om er morgen weer te gaan eten. Dan wel op tijd! Na het eten gaan we lekker naar de kamer en op tijd slapen, want morgen moeten we heel vroeg op.

Dag 24

Wie bedenkt toch elke keer dat die excursies zo vroeg moeten plaats vinden. Half zeven moeten we ons al melden bij Jamie’s. Voor deze excursie zijn we afhankelijk van de getijden. De beren komen naar het water om eten te zoeken als het laag tij is. Dat is vandaag dus heel vroeg. Om kwart voor zes zitten we aan een eenvoudig ontbijt in de hotelkamer. Het is verschrikkelijk slecht weer. We hadden al gezien dat de voorspellingen niet al te best waren, maar zijn gewend dat het meestal wel mee valt. Vandaag dus niet. Met dikke lagen kleding, waterdichte jassen, beschermhoezen voor de tassen, dikke schoenen en paraplu lopen we in het donker naar Jamie’s. Het is daar al druk en de man achter de balie werkt zich een slag in de rondte. Hij praat verschrikkelijk snel. Om kwart voor zeven stappen we aan boord van de boot. Het is een grote, overdekte boot waar 45 man op passen. De helft van de passagiers zijn Frans en met een groepsreis mee. Gelukkig kunnen we droog zitten, maar daardoor zien we vrij weinig. Ook al sta je buiten het zicht is gewoon beperkt. Het regent pijpenstelen. Het is 45 minuten varen naar het gebied waar de beren leven en we ze hopelijk gaan zien. Al vrij snel zien we een zwarte beer. Met z’n allen gaan we naar buiten in de stromende regen. Binnen korte tijd zijn we helemaal doorweekt. Het is eerst goed zoeken naar de beer. Het zwarte bolletje valt niet zo heel goed op. Van zo’n afstand lijkt de beer erg klein. Daarbij heeft die zich half verstopt achter een boomstam. Als de beer begint te lopen is hij/zij een stuk beter te zien. We krijgen alle tijd om de beer goed te bekijken. Langzaam komen we steeds dichter bij en is het ook te zien dat de beer eigenlijk best wel groot is. De beer stoort zich niet aan ons en gaat rustig verder met krabben zoeken tussen de rotsblokken. Heel eenvoudig rolt de beer de stenen om alsof het niks weegt. Door de stromende regen is het onmogelijk om het dier op foto vast te leggen. We moeten het doen  met een foto op ons netvlies. Het is uitzonderlijk hoe dicht we bij de beer kunnen komen en hoe lang we hem kunnen observeren. We hebben maar één keer de kans om zo goed een beer op veilige afstand te spotten dat we ons niks aantrekken van de regen. De beer lijkt ook last te hebben van de regen en schudt zich flink uit. Je ziet een hele hoop water er van af komen. Jammer dat het bij ons niet werkt, want je kunt ons inmiddels uitwringen. De rest van de reis blijven we binnen zitten totdat we een nieuwe beer spotten. Helaas zit dat er niet in. Waarschijnlijk vanwege het slechte weer dat de beren ook een droger plekje zoeken in de bossen in plaats van eten zoeken langs de kant van het water. We zijn nat tot op het bot en krijgen het koud. De fleecedekentjes helpen niet zo heel best om ons warm te houden. We kletsen wat af met een Nederlands echtpaar en komen zo de tijd door. Erg jammer dat het zo slecht weer is en je niks kan zien van de omgeving. Met mooi weer zal alleen de tocht zelf al de moeite waard zijn.

Om tien uur zijn we terug in de haven en lopen naar het hotel. Daar gaat alle kleding uit en in de wasdroger. Wat komt dat goed uit dat we net hier een (gratis) wasdroger ter beschikking hebben. Ik ga mij opwarmen onder de douche en kruip daarna in bed en doe mijn ogen even dicht. Zo vroeg uit bed bevalt mij niet. Met 50 minuten is alle kleding droog en kunnen we ons aankleden om opnieuw de regen te trotseren. We gaan lunchen bij Rhino’s Coffee House. In het dorp merk je niks van de drukte, maar in alle restaurantjes is het vol. We zullen het eten mee moeten nemen naar de kamer, maar er komt net een tafeltje vrij zodat we toch lekker in het restaurant kunnen eten. De wraps smaken heerlijk. Het is gestopt met regenen en we maken nog een rondje door dorp. Het dorp is zoals ik al schreef niet groot, maar kent wel behoorlijk wat hoogteverschillen. We kopen nieuwe paraplu’s. Zoveel regen en wind konden ze niet aan. Bij de buurt super halen we nog wat boodschappen en lopen dan richting het water. Er staan genoeg bramenstruiken waar ik heerlijk van snoep. De weg terug naar het hotel lijkt eindeloos. De benen willen niet vooruit. In het hotel ploffen we op bed neer en doen een dutje.

Om vier uur stappen we in de auto om een paar stranden te bezoeken. Het is laag tij en we willen de getijdenpoelen bezoeken op Chesterman Beach. Het is een prachtig strand en de zon breekt bijna door. Zonder regen maken we een flinke strandwandeling. Het strand doet ons erg denken aan Marino Ballena in Costa Rica. Bij laag tij heeft het strand de vorm van een walvisstaart als je het van boven af kan bekijken. Als je richting “de staart” loop zie je aan weerszijde van het strand de zee. Ook in een totaal andere setting (regen, geen palmbomen, kou) is het een prachtig plaatje. Surfers leven zich uit op de grote golven. De tidepools hebben we helaas niet gevonden en dat terwijl we het hele zuidelijke gedeelte van het strand af zijn geweest. Het laatste stukje naar de auto begint het opnieuw te regenen.

We gaan nog een poging wagen bij McKenzie Beach. Volgens mijn informatie zou je hier honderden zeesterren kunnen zien. De regen houdt aan en we worden best wel nat. Er zijn genoeg rotsen voor tidepools, maar ook hier is het flink zoeken. Hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. We vinden een heleboel anemonen. Papa en mama vinden het geweldig. Als je de tidepools in Oregon al bezocht hebt is het iets minder spectaculair. Al blijft het leuk om te zien. We vinden een paar zeesterren. Ze hangen half onder een rots en zijn slecht te zien. Ik vraag mij af waar alle zeesterren dan zijn. Kunnen ze zich zo makkelijk voort bewegen? Is het een bepaald seizoen dat ze hier zitten? Ik heb echt geen idee.

Enigszins teleurgesteld gaan we terug naar het dorp waar we aanschuiven bij Monster Noodle Bar. Ook vandaag smaakt het eten super. Om kwart over zes zijn we alweer terug in het hotel. Het is even droog en voor het eerst zien we een stukje blauwe lucht. Ik wil nog even bij de haven van het hotel kijken. Vaak is dat ook een goede plaats om zeesterren te spotten. We hadden beter het strand kunnen over slaan, want hier is veel meer te zien. Onder de steigers leeft van alles. Witte anemonen die er uit zien als grote champignons. Er groeien oranje planten of wat het ook maar voor moet stellen. Het is een prachtige onderwater tuin. Er valt zoveel te zien. Er zwemmen ook heel veel visjes. Bij de palen zitten heel veel grote krabben en ook de zeesterren zijn aanwezig. Een hele grote oranje zit vastgekleefd aan een paal. We zien er uiteindelijk meer dan op het strand. Dat was de moeite waard. Op de kamer drinken we nog wat koffie en dan ga ik terug naar mijn eigen kamer. Ondanks de regen hebben we toch een fijne dag gehad.

Dag 25

Als ik mijn gordijnen op doe is het uitzicht nogal grauw, grijs en regenachtig. Dat is erg jammer. Nog steeds zien we niet in wat voor mooie omgeving we verblijven. Om acht uur gaan we ontbijten in de kamer met wat broodjes, yoghurt en fruit zodat we om negen uur kunnen vertrekken. De reis naar Ucluelet is slechts een half uur, maar er is onderweg genoeg te beleven dat we er een hele dag mee zoet kunnen zijn. Tenminste, als het weer een beetje mee werkt. Als we bij Radar Hill aankomen hebben we geluk en is het even droog. We staan op het hoogste punt van het Pacific Rim National Park. Tussen de boomtoppen door hebben we uitzicht op de kust. Het valt ons mee wat we kunnen zien met het slechte weer. We wilden ook graag wandelen bij Schooner Cove, maar dat pad is helaas afgesloten. Ze zijn overal druk aan het werk rondom Tofino. Vanwege de vele regen was een deel van de weg overstroomt en afgesloten. Verderop zijn ze bomen aan het kappen. ’s Nachts is de weg afgesloten. Er is genoeg te doen om het op te knappen.

Nu we niet naar Schooner Cove kunnen gaan we even het strand op bij Long Beach. Zoals de naam al zegt is het een groot en lang strand. Ook nu hebben we het geluk dat het droog is en lekker over het strand kunnen wandelen. Bij de rotsen die we tegen komen gaan we nog op zoek naar leven. We zien een aantal anemonen.

De volgende stop is bij Combers Beach. Dit strand is nog veel rustiger dan de andere stranden van het nationale park, omdat je er iets meer moeite voor moet doen om er te komen. In een halve kilometer loop je de berg af en kom je uit op het strand. We stappen het bos in en zijn nu al enthousiast over deze wandeling. Wat is dit weer een prachtig regenwoud. Met regen en nevel erbij is het helemaal top. We genieten van de wandeling en komen uit op een heel mooi strand waar allemaal aangespoelde boomstammen liggen. De nevel trekt voorbij. Met mijn verrekijker zie ik zeeleeuwen liggen op Sea Lion Rock. Op het strand liggen ook grote waterplanten die wel 200 meter lang kunnen worden en wel een meter per dag kunnen groeien. Ik vind het net een gigantische navelstreng lijken. Op het strand liggen genoeg dode krabben en vinden we een enorme schelp. Die gaat mee. De weg terug naar boven is pittig. Het is 17 graden en alle laagjes kleding gaan weer uit. Puf, puf, hijg, hijg. Wat is het warm en wat gaat het weer steil de bult op. Hoe makkelijk een wandeling ook is. Je ontkomt er niet aan om berg op en af te gaan met flinke percentages.

We rijden een klein stukje verder naar een ander regenwoud. Er zijn twee wandelroutes van een kilometer. Wij kiezen deel A. Dit zou het mooiste gedeelte zijn. Het bos is zo verschrikkelijk mooi. Ook nu is het droog en als het wel regent is het een mooie natuurlijke paraplu. Het wandelpad gaat over een boardwalk met veel trappetjes. Het is zo groen met veel varens en nog veel meer paddenstoelen. Het zijn zo veel soorten dat we al een boekje kunnen vullen met alles wat we gezien hebben. Bij dit wandelpad krijg ik een hoog Efteling gehaalte. Voor mijn gevoel zit ik in de droomvlucht. We gaan heel wat trapjes op en af waardoor je het woud vanaf boven ziet en zo de diepte in kijkt. Het is onbeschrijfelijk mooi en niet vast te leggen op foto’s. Een regenwoud moet je zelf ervaren en beleven. De geur van nat bos is ook heerlijk, Nee, het is niet te vergelijken met natte hond. Er zijn ook genoeg kleine vogeltjes die in dit mooie bos wonen. Deze wandeling is echt een aanrader.

De benen zijn inmiddels wel moe van alle hoogteverschillen. Onze laatste stop onderweg naar Ucluelet is het Kwisitis Visitor Centre. We hebben zoveel geluk dat zelfs de zon heel even door breekt. Als er zoveel regen valt in een paar dagen en de voorspellingen net zo slecht zijn dan ben je al heel snel tevreden en heel gelukkig als het droog is.

Bij het bezoekerscentrum ontmoeten we een enthousiaste ranger. Hij vertelt ons honderd uit over het klimaat. Het weer dat we gisteren hadden is niet normaal voor deze tijd van het jaar. Dat het de hele dag zo hard regent hoort meer thuis in de maand november. We hadden eigenlijk heel erg veel pech om zo’n slechte dag te treffen. De temperatuur is wel goed voor de tijd van het jaar. In de zomer is 17 graden een prima temperatuur. De man kent het hele geschiedenis boek over het weer uit zijn hoofd en vertelt ons allemaal leuke feiten over natte maanden, jaren en de gevolgen daarvan voor de natuur. Een stuk wijzer verlaten we het bezoekerscentrum.

Het is al half twee en we zijn wel weer hongerig. We rijden naar de supermarkt in Ucluelet om lekkere broodjes te halen. Keuze genoeg. We rijden naar Water’s Edge Shoreside Suites waar we overnachten en hopen dat onze kamer vrij is. Helaas moeten we nog een paar uur wachten voordat we het appartement in kunnen. Bij de receptie staat een picknicktafel waar we onze lunch op eten. Als het net begint te regenen krijgen we te horen dat we de sleutel al mee kunnen krijgen. Komt dat goed uit. Het is een prachtig appartement op de eerste verdieping met zicht op de zee (binnenwater). We hebben gehoord dat we van alles kunnen spotten vanaf het appartement. Als eerste loop ik dan ook naar het balkon en wat zwemt daar? Otters! Een groep van vijf zwemt voor ons appartement langs. Ze spelen in het water. Ze vangen grote vissen en werken ze in korte tijd naar binnen. We vinden het nu al top hier.

Dit is de mooiste locatie van de hele reis. We zetten de stoelen voor de ramen neer en genieten van het uitzicht onder het genot van een bakje koffie. De hele ochtend hebben we het droog gehouden en het komt nu met bakken uit de lucht. Wat een geluk hebben wij gehad. Toch lukt het mij moeilijk om stil te blijven zitten. Ik wil buiten spelen, want we horen het geluid van zeeleeuwen. Ze moeten net om de hoek zitten. Mama en ik trekken de schoenen weer aan en gaan met paraplu naar buiten op zoek naar de zeeleeuwen. We hebben ze gevonden. Ze zitten nog behoorlijk ver weg op een vlonder in het water. Het is een hele groep. Eén zeeleeuw zwemt voor onze neus voorbij. Wat is dit gaaf! We gaan terug naar het appartement en willen weer verder buiten spelen.

Om half vijf gaan we naar de receptie om regenkleding te lenen. Wat een goede service is dat. Je hebt het hier blijkbaar zo vaak nodig dat ze dit aanbieden. Edgar en Joran vinden het te nat om naar buiten te gaan. Als drie musketiers stappen we de auto in op weg naar de Pacific Rim Trail bij de vuurtoren. De parkeerplaats is bijna leeg. Er zijn niet veel mensen die het aan durven om met dit weer naar buiten te gaan. Wij hebben het niet koud met onze goede kleding aan.  We wandelen door het bos van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Om de zoveel meter staat er een bankje. Het weer is er niet naar om lekker te gaan zitten. Als we bij elk bankje zouden gaan zitten zijn we over 3 dagen nog niet klaar. Alle uitzichtpunten zijn erg mooi gemaakt met voornamelijk natuurlijke materialen. De boomstammen hebben hier zulke aparte vormen dat ze prima gebruikt kunnen worden als leuning. De kust is ruig en de zee slaat hard tegen de rotsen aan en dat terwijl het niet eens hard waait. In de zee drijven boeien met bellen er in. Als de golven er tegen aan klotsen begint het ding geluid te maken. Als je het eenmaal ontdekt hebt hoor je het de hele tijd.

Na 2,5 kilometer zijn we terug bij de parkeerplaats. We rijden door naar het aquarium waar we bij de steigers willen kijken of er nog wat zeesterren te zien zijn. Er zijn een aantal zichtbaar. Als ik mij omdraai kijk ik in de ogen van drie hertjes. Ze lopen langs de waterkant. Ik haal snel mama op en we lopen naar een andere plek toe om ze beter te bekijken. De dieren houden ons goed in de gaten. Via de trap lopen ze omhoog en staan op hetzelfde niveau als ons. Ze kijken welke kant ze op gaan en lopen nog een trapje hoger het dorp in. Daar wandelen ze dan gezellig rond.

Op de terugweg zien we nog twee hertjes. In het appartement pak ik eerst mijn verrekijker om beren te spotten. Bij laagtij gaan ze naar de waterkant om voedsel te zoeken. Nu maak ik dus extra kans. Ik struin de hele kust af en zie een zwart bolletje. Zie ik dit echt goed? Beweegt het? Ja, het is echt een beer. Hoe ontzettend tof is het dat we zoveel dieren zien vanuit de luie stoel. Het eten wacht nog wel even. Eerst nemen we goed de tijd om de beer te bekijken. Daarna warmen we een kant en klare maaltijd op en als toetje een heerlijk ijsje. We zijn verschrikkelijk moe. Bijna 10 kilometer hebben we gewandeld en circa 65 verdiepingen geklommen.