Ons Bakbeest

Dag 19

Na zo’n lange reisdag is het heerlijk om weer uit te slapen en geen strakke planning te hebben. We hebben lekker lang geslapen en gaan uitgebreid ontbijten. Vanaf het appartement hebben we zicht op de bergen. Het lijkt niet zo heel mooi weer, maar het is wel helder. Tegen een uur of elf gaan we met de auto naar het dorp om daar met de kabelbaan de berg op te gaan. Er is een evenement in het dorp met wielrenners waardoor het halve dorp onbegaanbaar is en de helft van de parkeerplaatsen afgesloten zijn. Het is onmogelijk om onze auto ergens te parkeren. Zo druk als het hier is hebben we het gelukkig nog maar weinig meegemaakt. We bewaren ons plan voor morgen en gaan terug naar het appartement om een nieuw plan te bedenken. Het is namelijk ook onmogelijk om in de buurt van het bezoekerscentrum te komen. Gisteren zijn we langs Green Lake gereden en daar willen we nog een keer naar toe. Edgar en Joran hebben daar geen zin in en blijven in het appartement. We rijden naar een golf resort waar we de auto kunnen parkeren en lopen naar het vliegveld. Geen gewoon vliegveld, maar één voor watervliegtuigen. We lopen via de Valley Trail naar Fitzsimmons Fan Park. Een park waar je goed vogels kan spotten en bij het water kan komen. Het is kort lopen, maar we hebben het bloed heet. We ploffen neer op een soort van zandstrandje en genieten van het uitzicht en de watervliegtuigjes die langs komen. De zon breekt bijna door en we bakken weg. Het is vandaag “slechts” 22 graden, maar de gevoelstemperatuur ligt veel hoger. In een rustig tempo lopen we nog de andere kant op langs het meer en spotten nog een paar leuke vogeltjes en heel veel kleine visjes. Ze vallen goed op in het groene water.

Vandaag zit er niet veel energie in ons en we gaan lekker terug naar het appartement waar ik nog even met Jos kan skypen. Daarna ga ik lekker in bad waar ik even geniet van de rust en mijn eigen plekje. Met mijn boek installeer ik mij op het balkon waar het heerlijk zitten is. Dit appartement is zo warm dat het buiten veel aangenamer is. We vermaken ons prima in het appartement. Op tijd gaan we koken en eten. Het is mooi weer en ik heb nu wel zin om nog even naar buiten te gaan. Samen met mama gaan we naar het dorp lopen. In een paar stappen zijn we al bij het dalstation van de Blackcomb Gondola. Dat dit zo dicht bij was wisten wij ook niet. Een paar stappen verder zijn we al in het centrum van Whistler. Als we dit geweten hadden dan konden we gewoon lopend vanaf het appartement naar de kabelbaan gaan. We lopen door het centrum en bekijken een aantal winkels. Het is er heel druk. Alle terrassen, barren en restaurants zijn goed gevuld. Overal komt muziek vandaan en mensen hebben zich flink opgedoft voor hun avondje uit. Wij zoeken een koffiezaakje, maar dat is nog niet zo makkelijk te vinden. Het is uiteindelijk gelukt en we scoren een cappuccino. De supermarkt is om de hoek waar we ook nog even binnen wandelen. Het wordt al een beetje donker. Tijd om terug te lopen naar het appartement. Het was fijn om even naar buiten te gaan met z’n tweeën. De rest van de avond kunnen we genieten van het feestgedruis afkomstig van het Fairmont hotel. Van onze onderbuurman vernemen we dat het bijna elke dag wel feest is. Het bruidspaar heeft een goede muzieksmaak. Om tien uur is het al stil en kunnen we lekker slapen

Dag 20
Vandaag gaan we een nieuwe poging doen om de berg op te gaan. Om acht uur zitten we aan het ontbijt. Het is een echt feestmaal met Amerikaanse pannenkoeken, croissantjes, aardbeien en gele watermeloen. Wat is het toch fijn om zo’n grote keuken te hebben en zelf te bepalen wat je eet. Rond tien uur gaan we aan de wandel naar de kabelbaan. Helaas werkt het weer niet zo goed mee. Het is niet koud, maar de bergen zijn verstopt in de wolken. Via internet hebben we de webcams bekeken en boven op de berg zou je boven de wolken uit moeten komen. Het is ook nu de liften net open zijn al druk in het dorp met mountainbikers. We kopen onze dagkaart en kunnen ons de hele dag uitleven op de berg. De rit naar boven duurt 25 minuten. We gaan door de wolken heen en komen inderdaad boven de wolken uit. Bij het bergstation hangen de wolken hoger.

Er staat een sneeuwschuiver en daar moet ik heen. Het is mijn droom om nog een keer mee te mogen met een sneeuwschuiver (voor op de piste). De sneeuwschuiver is open en je mag er in zitten. Wat zit je schuin op je stoel. Dat moet ook wel als je op de zwarte piste rijdt. Er zitten een heleboel knopjes waarvan ik geen idee heb wat het allemaal doet. Ondertussen begint het te regenen. We gaan snel naar binnen en spelen een spelletje in het self-service restaurant. Lekker warm met zicht op de gondels. Als de regen opgehouden is gaan we naar buiten. Het trekt net een beetje open en hebben zicht op de Peak Express stoeltjeslift en de hangbrug boven op de berg. Het is 10 minuten berg af wandelen naar het beginpunt van de skilift.

Samen met mama ga ik omhoog. Ik geniet van het ritje. Mama iets minder. Het is een super leuke lift waarbij je over een gletsjer heen gaat en zicht hebt op bergwanden. Super tof. Als je hoogtevrees hebt niet. Ze maakt heel wat leuke geluidjes. Al lachend komen we boven op de berg aan samen met een wolk. Dat is dan een beetje jammer. We hopen dat de uitspraak van de Canadezen vandaag ook van toepassing is en het over vijf minuten weer heel ander weer kan zijn. In de wolk met regen en wind is het echt verschrikkelijk koud. Bij een klein, houten hutje halen we een kop koffie/thee om ons op te warmen. Een jongeman die de berg is komen oprennen wil nieuw water halen, maar stromend water is er niet op de berg. Helaas heeft hij niet de juiste kaart om mee te betalen. Hij is wanhopig en wij maken zijn dag meer dan goed door ons flesje water aan te bieden. Ook al is het koud. Als je hard genoeg rent krijg je het vanzelf warm en word je dorstig.

Als het iets beter weer wordt gaan we over de hangbrug lopen. De brug wiebelt aardig. Onder ons is een kleine gletsjer. Er is nog een uitzichtpunt dat over de berg heen hangt. Helaas is het zicht vrij beperkt en moeten we het doen met een grijze massa. Je ziet de wolken heel hard over de bergen heen trekken. Dan is het zicht nihil en dan trekt het weer een beetje open. We hebben heel even geluk en kunnen de omliggende bergen en het dalstation zien. De zon doet zo hard haar best om door de wolken te schijnen, maar kan de wolken niet wegtoveren. Als we het te koud hebben gekregen gaan mama en ik naar beneden. De mannen waren het al eerder zat en zijn verwarming op gaan zoeken in het restaurant. De klim naar boven is best pittig en zorgt dat de ergste kou weer verdwenen is. Wij warmen ons aan een kopje soep. We hebben zicht op de peak2peak Gondola en het zicht lijkt wat beter. Af en toe zien we zelfs een stukje blauwe lucht. In 15 minuten gaan we van Mount Whistler naar de Blackcomb Mountain. Het is zelfs met dit mistige weer een prachtige rit waarbij we weer door de wolken heen gaan.

Papa spot vanuit de gondel zelfs een beer. Met zijn aanwijzing “daar bij die bomen” kwamen we niet heel ver. Het is één groot dennenbos. Als we aan de overkant zijn staan we precies op de juiste berg. Wij hebben zicht en de andere berg zit verstopt in de wolken. We gaan de makkelijke alpine loop wandelen van 30 minuten. Binnen een paar minuten ligt onze tong als op de grond en hebben we het bloedheet. We zijn nog maar net onderweg en ik zie een grote pluizebol over de weg rennen. Het is een marmot. We hebben ze al één keer eerder gezien vanaf een grote afstand. Nu kunnen we het dier allemaal goed zien. Het blijft niet bij één. Het wandelpad gaat berg op over allemaal rotsblokken waar deze dieren blijkbaar leven. Het is ook de woonplek van de pika. Het diertje piept heel hard en rent razendsnel over de rotsblokken. Soms stopt het diertje even om te eten van een verdwaald grassprietje. Net lang genoeg om goed vast te leggen. Het is zo’n leuk beest. Het rent snel langs onze voeten voorbij en verdwijnt tussen de rotsblokken. Papa en ik lopen vooruit en staan oog in oog met een marmot. De marmot had het eerder door dan ons en hield zich zo stil in de hoop dat wij hem niet zouden zien. Wat een goede schutkleur heeft het. We kunnen hem bijna aaien. Het was een leuke wandeling en dan vooral vanwege alle dieren die we gezien hebben.

We willen nog één keer heen en weer met de peak2peak gondel. Dit keer wachten we op een bakje met glazen bodem. Een klein stukje van de bodem is vervangen door een glazen plaat. Een toegevoegde waarde heeft het eigenlijk niet. Ik geniet veel meer van de overtrekkende wolken en de regenboog die zichtbaar wordt in het dal. We houden onze ogen goed open op zoek naar de zwarte beer die papa heeft gezien. We hebben geluk en zien inderdaad een zwarte beer in de verte. Dat waren 15 mooie minuten. We stappen uit en stappen direct over op de gewone gondel terug. Het zicht is nu heel anders. Beter gezegd, er is geen zicht meer. Het veranderd inderdaad elke vijf minuten. We lopen direct door naar de Blackcomb gondel. Het is al vier uur geweest en moeten nog weer 25 minuten naar beneden. Ondanks het slechte weer was het een hele mooie dag op de berg en hebben we alles er uit gehaald wat er in zat.

Dag 21

Op tijd gaan we ontbijten en ons appartement verlaten. Dat kost altijd een stuk meer tijd dan ontbijten in het hotel, koffers inpakken en gaan. Desondanks zitten we om kwart voor negen in de auto. We moeten een beetje op de tijd letten, want we moeten een veerboot halen. We rijden over de Sea to Sky Highway waarop genoeg te zien is om ons een hele dag te vermaken en die tijd hebben we niet. Onze eerste stop maken we bij Brandywine Falls. Tijdens de wandeling moeten we een onbewaakte spoorwegovergang oversteken. Gaat prima, maar zie dat niet zo snel gebeuren in Nederland. In een kwartiertje lopen we naar een prachtige waterval. Het is vandaag absoluut niet koud met 14 graden. Al is het wel bijzonder hoeveel temperatuur verschillen we hebben gehad in een paar dagen tijd.

Tijdens het rijden vallen er af een toe een paar druppels naar beneden. In de buurt van Squamish maken we een stop bij een uitzichtpunt waar je eagles kan spotten. We hebben inmiddels al een heel aantal gespot deze reis, maar hier zitten ze niet. We rijden snel weer verder, want we willen nog een stop maken bij de Shannon Falls in Squamish. De waterval zelf is niet zo mooi als de Brandywine, maar het bos waar je doorheen loopt is wel prachtig. Er staan grote, oude bomen begroeit met mos en veel varens er omheen. Het lijkt een beetje op Giant Cedars in Revelstoke NP.

Nu moeten we echt verder naar de haven. We rijden inmiddels langs zee en hebben prachtige uitzichten. Ook al zijn de meeste bergtoppen niet eens zichtbaar. We stoppen nog een aantal keren om van het uitzicht te genieten. Om twaalf uur komen we aan in Horseshoe Bay. Ruim op tijd om de veerboot van kwart over één te halen. Als we in de juiste rij staan gaan mama en ik naar het dorp wandelen om onze lunch te halen. Binnen een paar stappen zijn we er al en staan we voor Blenz Coffee. Dat ziet er goed uit. We vinden genoeg lekkere broodjes en tot mijn grote vreugde hebben ze hier een Pumpkin Spice Latte. Die moet ik hebben! Mama neemt een Toffee Nut Chocolate Coffee. We drinken het lekker buiten op. Helaas valt mijn koffie erg tegen en die van mama is super lekker. Blenz is een bekende koffie keten in Canada. We vinden het jammer dat we de koffie nu pas ontdekt hebben, want het is wel erg lekker. Als we onze koffie op hebben nemen we koffie voor de mannen mee. Ook zij genieten van de lekkere koffie. Nog even geduld en we mogen de veerboot als één van de eersten oprijden. We zoeken het buitendek op en vinden een prachtig plaatsje met panorama uitzicht. Het is buiten en toch overdekt en uit de wind. Al die dikke kleren zijn weer voor niks meegenomen. Als we de haven verlaten hebben we al snel zicht op Vancouver. Helaas zien we de stad weer met slecht weer en laaghangende bewolking. We picknicken aan boord en houden onze ogen op de zee gericht. We hebben gelezen dat je onderweg met geluk zelfs walvissen kan spotten. Mama zag iets spuiten in de verte. Ik pak mijn verrekijker er bij en ja hoor, het zijn twee walvissen. Tijdens de anderhalf uur durende reis krijgen we nog twee walvissen te zien. Met mijn verrekijker zie ik zelfs hun prachtige staart boven water komen. Als toetje krijgen we ook nog twee dolfijnen te zien. Wat was dit een leuke overtocht. Het was niet alleen een handig vervoersmiddel maar ook een excursie.

Om drie uur komen we aan in Nanaimo. Dat het een grotere plaats op het eiland zou zijn wisten wij wel, maar dat het zo’n grote stad zou zijn verbaast ons. Grote reclameborden, veel ketens, drukte op de weg. In Whistler was het ook heel druk, maar was het niet zo groot. Dit is even wennen en valt ons zwaar tegen. We dachten op een prachtig eiland te komen met schattige dorpjes en volop natuur. Het duurt best een tijd voordat we de drukte achter ons hebben gelaten. We rijden nu door de bossen heen, maar hebben geen zicht op de zee en het vaste land. Dat je op een eiland bent heb je niet door. Honderd kilometer rijden we over een hele saaie snelweg. Het is de saaiste weg van onze hele reis. Dat is even een domper, want de verwachtingen van Vancouver Island zijn hoog. We hebben ons best gedaan om energie te sparen zodat we ons hier kunnen uitleven. Er loopt wel een autoweg (dichter) langs de zee, maar daar hebben we nu geen tijd meer voor. Na twee uur rijden komen we aan in Campbell River. Ook dit plaatsje lijkt totaal niet op wat wij voor ogen hadden. Ook dit is een grote(re) stad, veel autodealers, industrie, lelijke gebouwen en geen schattig vissersdorp. We willen eerst eten voordat we doorrijden naar het hotel. We gaan heel wat restaurants van mijn lijstje af, maar alles is gesloten op maandag. Dan rest ons niets anders dan doorrijden naar het hotel dat iets ten noorden van de stad ligt. Painter’s Lodge is aan het water gelegen. Tijdens het inchecken loopt er een ree rond op de parkeerplaats. Wij kunnen er nog net een glimp van opvangen. Wij krijgen een cabin helemaal achteraan met zicht op een tennisbaan. Het huisje heeft 3 slaapkamers en een ruime woonkamer. Er is een keuken, maar dat is meer kamperen. We installeren de mannen in het huisje. Mama en ik gaan samen terug naar het dorp en doen nog een poging om aan eten te komen. We komen uit in een reusachtige supermarkt waar we diepvriesmaaltijden halen. Bij het afrekenen hebben we voor het eerst problemen. Met een pinpas kun je hier niks en de creditcard wordt niet geaccepteerd. Contant geld hebben we nu ook niet bij ons. Het wordt ons echt onmogelijk gemaakt om te eten. Contactloos betalen kennen ze hier ook en dat werkte gelukkig wel. Onderweg naar het hotel zie ik nog twee reeën. Als we terug zijn bij het huisje zie ik een grote vogel in de boom zitten. Het is een bald eagle. Ik ga de keuken in om de maaltijden op te warmen. Dat valt in deze keuken niet mee. Met wat geduld is het toch gelukt om twee heerlijke gerechten op tafel te krijgen. We hebben enorm gesmuld. Hadden we dit soort maaltijden maar eerder gehad, maar het aanbod is in de meeste supermarkten nog al beperkt. Na het eten gaan mama en ik nog even naar buiten om het hotel te verkennen. We komen dezelfde ree weer tegen. We dopen hem om tot huis-ree. Er zijn genoeg mooie hotelkamers met zicht op zee. Vanaf de steiger hebben we zicht op het hoofdgebouw dat mooi verlicht is. Als het donker is gaan onze luikjes ook dicht. Snel slapen, want morgen moeten we weer vroeg op.

Dag 22

Het is weer zo’n dag waarop we extreem vroeg uit de veren moeten. Om zes uur zitten we al aan het ontbijt. Het oogt heel wat met luxe broodjes. Dat is ook alles. Het is niet weg te krijgen. Ze zijn droog, hard en taai en lijken al een week oud te zijn. Met een lege maag gaan we naar de haven van het hotel. Papa, mama, Edgar en Joran gaan om zeven uur met een bootje mee om te vissen. Het is echt letterlijk een bootje. Meer dan twee man en een gids passen er niet op. Dat is niet wat we in gedachten hadden. Dat is mama veel te klein. Ze besluit om veilig op de kant te blijven. Wij gaan de mannen wel uitzwaaien. Eerst moeten ze zich in een prachtig visserspak hijsen. Het is gele regenkleding zoals je het altijd ziet in tekenfilms. Alleen de bijpassende gele regenhoed ontbreekt.

Als we ze uitgezwaaid hebben gaan wij snel door naar de haven van Campbell River. Daar stap ik op de boot om op wildlife safari te gaan. We vragen of er nog een plekje op de boot beschikbaar is voor mama. Ze heeft geluk. Ze mag met mij mee. In het hoogseizoen was dat vast niet gelukt. Er passen 12 mensen op de boot. Het is een zodiac waarmee we het water op gaan. Ook wij krijgen gigantische pakken aan om ons warm en droog te houden. Ik voel me gelijk 10 kilo zwaarder. David is onze gids voor de komende 4 uur. Wat een enthousiaste man. We hebben nog niks gezien en hebben nu al een glimlach op ons gezicht bij het horen van wat we precies gaan doen en wat we mogelijkerwijs kunnen spotten. De groep bestaat voor de helft uit Nederlanders. Onze dikke pakken komen goed van pas, want het begint te regenen. Volgens David hoeven wij ons geen zorgen te maken, want over 10 tot 15 minuten is het droog. Hij heeft de juiste apparatuur om ons zo te loodsen dat we zo min mogelijk slecht weer tegen komen. David kan weerman worden, want het stopt inderdaad met regenen. We varen een half uur en spotten onze eerste walvissen. Het is een groepje van 4. Ze zijn goed gehumeurd en zijn lekker aan het spelen in het water. Ze springen zelfs helemaal uit het water. Van top tot teen zie je de walvis in de lucht. Wauw, wat is het bijzonder dat wij dit mogen meemaken. Het gaat allemaal zo snel dat het niet vast te leggen is. Ook al zou je het wel op camera kunnen vastleggen. Het geeft nog niet goed genoeg weer hoe indrukwekkend het is. Deze vissen zijn wel 10-20 meter groot. Dat wij op ons bootje tussen deze dieren mogen varen is fantastisch. De dieren gooien al hun lichaamsdelen uit het water. Dan komt er een zijvin naar boven en klapt op het water. Staarten die omhoog komen, achterwaarts duiken ze er weer in. Het is zo verschrikkelijk gaaf. Al zien we de rest van de tour niks meer. Onze ochtend kan niet meer stuk. Alle Nederlanders stralen van oor tot oor. Wij denken echt iets heel bijzonders gezien te hebben. Als we de gids vragen of dit een bijzonder voorval is geeft hij aan dat dit normaal is om te zien. Wij flapperen met onze oren. Een half uur lang genieten we van dit spektakel. Als het aan ons lag hadden we nog uren doorgebracht bij de walvissen.

David heeft nog veel meer voor ons in petto. We waren een stuk verder en zien opnieuw een paar walvissen. Deze dieren zijn aan het bubble vissen. Dat is een speciale techniek waarbij ze makkelijk een hele boel vissen kunnen vangen. Als je er meer over wilt weten moet je maar googelen. De walvissen hebben zelfs namen en David herkent er één. Het is een vrouwelijke walvis die wel erg nieuwsgierig is naar ons. Er zijn regels waaraan boten zich moeten houden. Zo moeten we 200 meter afstand houden van de walvissen, maar dan moet de walvis niet naar ons toe komen. Deze walvis komt wel heel dicht bij. Om te voorkomen dat je de walvis bezeerd moeten we blijven liggen totdat we zeker weten dat ze weg is. Nieuwsgierig komt de walvis naar de boot zwemmen en steekt haar kop boven het water. Dit is wel heel erg dicht bij. Ik weet nog niet zeker of ik het leuk vind. Dit dier is groter dan onze boot en kan voor mijn gevoel ons zo ondersteboven duwen. Zelfs David is onder de indruk en gaat filmen met zijn telefoon. De walvis gaat onder de boot door en steekt aan de andere kant haar kop weer boven het water. Net naast mijn zitplaats. Wat een lelijke pukkelkop is het eigenlijk. Het geluid dat de walvis maakt als het onder water gaat is heel apart. Ons enthousiasme is gestegen tot het hoogst haalbare niveau. Wat een ochtend is het en we zijn nog niet eens op de helft. Deze walvis schijnt dit ongeveer 1x per maand te doen. Enige tijd geleden was ze gezellig aan het spelen met een stuk drijfhout. Een andere keer was ze aan het spelen met een 200 meter lange zeeplant. Wat een grappige beesten zijn het.

We varen een stuk verder en de zon breekt langzaam door. De wolken stijgen op en we krijgen de bergen te zien. Ook zonder dieren is het prachtig om hier te varen. We varen op zee, maar het is heel erg rustig water. Het is een binnenwater met honderden eilanden. Er staan hier en daar wat huizen. Dan woon je pas afgelegen. Je moet ook bijna miljonair zijn om dat te kunnen betalen. Elk schroefje moet vervoerd worden naar het eiland. Dat is een hele klus. Er staat ook nog een prachtig resort, Sonora Resort, waar je voor 1200 euro per nacht voor moet neerleggen om te mogen slapen. Dat is een duur kussen.

David heeft goede ogen en ziet in de verte bruinvissen (porpoises) zwemmen. Deze dieren zijn moeilijker te zien. Als je ze eenmaal gespot hebt zijn ze vaak alweer verdwenen. Wij hebben het geluk dat ze met een grote groep zijn en niet gelijk schrikken van onze aanwezigheid en lekker rond de boot blijven zwemmen.

We varen verder naar een plek waar de zeehonden aan het zonnebaden zijn. Met laagtij komen deze dieren graag op het land (rotsen). Bij hoogtij gaan ze terug het water in. Er ligt een hele kolonie. Elke rots is bezet. Een paar meter verderop zijn een aantal Steller’s Sealions aan het vissen in de rip tides. Dat is kolkend water waar veel vis in zit. Ze zijn zo snel dat ze een stuk moeilijker te fotograferen zijn dan de walvissen. Ze schieten door het water, komen boven en duiken weer in het water. We varen iets verder naar de rots waar een grote groep zeeleeuwen ook aan het zonnebaden zijn. Wat een herrie maken ze. Het klinkt alsof ze te veel cola gehad hebben en flink aan het boeren zijn. Van heel dichtbij kunnen we zien hoe de dieren aan het spelen en stoeien zijn.

Voor ons gevoel varen we een rondje door het Dolfinarium. Het is echt een dierentuin met zoveel wildlife. We varen een rondje om een eiland waar we 8 Bald Eagles spotten. David is niet zo onder de indruk. Als je in het juiste seizoen komt zijn er wel honderden Bald Eagles. Je moet dan regelmatig bukken om te voorkomen dat je wordt geraakt door zo’n vogel. Wij vinden dit al super tof. Ik denk dat we morgen spierpijn in ons gezicht gaan krijgen van de grote glimlach op ons gezicht. Het is tijd om terug te varen, maar David heeft doorgekregen dat er een groep dolfijnen zwemt. De plannen worden gewijzigd. We varen dezelfde (een langere) route terug. We hebben nu pas door hoeveel kilometer we hebben afgelegd. Na een tijd varen ontmoeten we de groep dolfijnen. Ze zwemmen op met drie walvissen. Daardoor kunnen we niet te dichtbij komen. De hele groep zwemt in een rij en springt vrolijk in het rond. Ook zij hebben een fijne dag zo te zien.

We moeten helaas echt terug naar de haven. Jammer, want er zwemmen nog zoveel walvissen om ons heen. Bijna vijf uur later zijn we terug in de haven. David laat ons precies zien waar we gevaren hebben. Dit was zo’n topervaring. Ik kan het iedereen aanrader. Het is de mooiste dag van de hele reis. Het is onbeschrijfelijk mooi! We hebben 140 kilometer op het water afgelegd.

Om half twee zijn we terug bij het hotel waar we deze prachtige ochtend vieren met zelfgemaakte pannenkoeken. Op het water was je een dik pak nodig tegen de kou. Dat is hier niet nodig. We hebben het knap warm met 20 graden. Tijdens het eten wisselen we onze verhalen uit. Edgar en Joran hebben vissen gevangen. Helaas waren ze niet groot genoeg om mee te nemen.

Wij hadden ons al verheugd op verse, zelf gevangen zalm. Dat wordt hem niet. Papa vertelt doodnormaal dat ze ook orka’s gezien hebben. Wat? Orka’s? Die hebben wij niet gezien. David kreeg wel door dat er Orka’s gespot waren, maar dat was op anderhalf uur varen van ons. Helaas waren de mannen net twee weken te laat voor het zalmenseizoen. Dan had je gegarandeerd grote zalmen gevangen. Een ander bootje had last van hongerige zeeleeuwen. Een man had een zalm aan de lijn die werd opgevreten door een zeeleeuw. Vervolgens zat de zeeleeuw vast aan de haak en trok zo het bootje mee. Dat moet vast een hilarisch gezicht zijn geweest. Als we ons eten op hebben is het al drie uur. We hebben geen stap verzet, maar zijn toch moe van alle indrukken van vandaag. We genieten op onze veranda van de zon en de beentjes gaan omhoog.

Om vier uur willen we toch nog even over het terrein wandelen. We informeren of we gratis met de shuttle boot naar April Point Resort kunnen varen. Het is gratis en de boot vertrekt bijna. Prima. Wij gaan mee. Een spontaan overtochtje van 5 minuten. Onze boot chauffeur vertelt dat hij heeft gehoord dat er een groep orka’s deze kant op komen zwemmen. Als we aan de overkant bij het water gaan kijken is de kans groot dat we ze langs zien zwemmen. Onderweg stopt hij nog een keer om aan te wijzen waar ze momenteel zwemmen. We zien al veel bootjes in de buurt. Wij gaan zo snel mogelijk naar het water en daar zien we eerst twee walvissen zwemmen. Daarna komen er vier Orka’s aan. Het is op behoorlijke afstand, maar nu hebben we ze ook gezien. Zo maar vanaf de waterkant. Wat hebben wij enorme geluk. We zijn dolblij. Als de beesten uit het zicht verdwenen zijn gaan we terug naar de boot en zien nog een zeehondje zwemmen. Om vijf uur zijn we terug in het hotel.

We gaan op tijd eten. Ook al hebben we geen vis gevangen. We hebben er wel zin in. We rijden naar een kleine haven in Campbell River. Op het water zit een kleine fish & chips restaurant waar we een tafeltje buiten op het water krijgen. Ik had al zeebenen en die blijf ik nu wel houden ook. Elke keer als iemand er op stapt wiebelt het helemaal. Ze hebben hier fish and chips van zalm en het smaakt heerlijk. Aan eten komen we bijna niet toe als we door hebben dat er een zeehondje naast ons zwemt. Als we terug lopen naar de auto zien we de zeehond nog een keer. Vanaf de kant zien we ook een paar zeesterren in het water. Mooi op tijd zijn we terug bij het hotel om nog even te genieten van de laatste zonnestralen. De huis-ree is er ook weer. Samen met Joran ga ik naar het zwembad. Het is een verwarmd buitenbad en er zijn twee hottubs. Dat bevalt toch veel beter in de buitenlucht. Dan komt het stoom iets minder snel uit je oren. Na het zwemmen ga ik nog even aan de waterkant kijken waar we een zeehondje zien zwemmen. Wat een fantastische dag hebben wij gehad.