Ons Bakbeest

Dag 16

We zijn allemaal moe en hebben besloten om geen wekker te zetten. We slapen met z’n allen uit tot half acht. Als je bedenkt dat we rond negen uur zijn gaan slapen dan is dat een hele ruk. Uitgeslapen en wel gaan we uitgebreid ontbijten. We hebben een grote keuken in het huisje en kunnen ons flink uitleven. We bakken spek, eieren met kaas, getoast brood, fruit en yoghurt. Het lijkt wel een feestmaaltijd. De zon doet ondertussen hard haar best om door de wolken heen te schijnen. Dat mag ook wel, want het is best koud in het huisje. Er staat een gas kachel die je met instructies aan kan krijgen. Het lukt ons niet. We hebben genoeg lagen kleding aan om ons warm te houden. Mama en ik gaan kijken bij de Helmcken Falls Lodge die naast ons huis gelegen is. De wolken zijn verdwenen en ik ben opeens warm geworden. Lopen we daar met drie lagen kleding aan. We ploffen neer op een bankje en maken gebruik van het internet. Terug in het huisje gaat de korte broek aan. We hebben een veranda met heerlijke stoelen en voeten bankje. De ideale plek om tot rust te komen. Ik val bijna in slaap. We drinken koffie met een stuk taart er bij. Het goede leven in Canada. Weer een stralende dag die we cadeau hebben gekregen. Om half twee ga ik richting de Helmcken Falls Lodge om met Jos te skypen. We hebben nu een keer de tijd om goed bij te kletsen. Donkere wolken trekken over, maar de regen valt hier niet. Ze hebben hier een mooie uitspraak voor: Staat het weer je niet aan. Wacht dan 5 minuten. Die uitspraak is zeker vandaag van toepassing. We begonnen in de kou, toen kwam de zon, koude wind, warmte, donkere wolken.

Het is bijzonder hoe snel de dag voorbij vliegt zonder dat we iets doen. Het is al twee uur en tijd voor een broodje uit de oven met Hollandse kaas. Ik ben zo moe dat ik voor een uurtje op bed ga liggen. Om half vier ben ik weer fris en fruitig en ga ik met mama op stap. We zitten midden in het natuurpark en willen graag de bekendste watervallen bewonderen. We rijden eerst naar de Dawson Falls. We moeten nog een klein stukje lopen naar het uitzichtpunt. Het is een hele brede waterval met als bijnaam “Niagara”. Er komt ook een veel kabaal van af. We ontmoeten de Belgen die gisteren bij ons op het bootje zaten. Hoe krijgen we het voor elkaar. Dit is niet de eerste keer dat we dezelfde mensen tegen komen. Eén stel hebben we voor het eerst ontmoet in The Crossing Resort, de dag daarna in de supermarkt van Jasper en de dag daarna op 1 uur rijden van Jasper. De meeste mensen maken ongeveer hetzelfde rondje. Sommige in tegengestelde richting. Om elkaar op zulke afstanden zo vaak tegen te komen is toch een prestatie.

De volgende waterval die we bezoeken is de Helmcken Falls. Onderweg spotten we een bosmarmot.De bekendste waterval van het park en wij weten nu ook waarom. Dit is de mooiste waterval van de hele reis. De waterval heeft een vrije val van ik denk wel 200 meter. De zon staat laag en verlicht de waterval heel mooi. Mooie wolken vormen zich op de achtergrond. Het water klettert zo hard naar beneden dat de nevel weer naar boven krult en een soort wolkje vormt. Heel apart. We beseffen ons weer hoeveel geluk we hebben dat we deze waterval ook mogen zien met stralend mooi weer.

We rijden verder naar Bailey’s Chute. De geasfalteerde weg gaat over in een gravel weg. Op dit punt kun je de zalmen zien springen tegen de rivier op. Het is nog een stukje wandelen door het regenwoud met grote bomen, veel mos en varens. Aan het eind is een groot platform van waar je goed zicht hebt op het stukje van de rivier waar de zalmen springen. Al vrij snel zien we de eerste zalm springen. Het zijn zalmen van 10-20 kilo. Daar lust ik wel een stukje van. Toch lijken ze in de rivier niet zo heel groot. Ik vind het vooral een grappig gezicht hoe die zalmen rond springen in de lucht.

Het is tijd om terug te gaan naar het huisje. We rijden nu de berg af en dat is een attractie op zich. De weg gaat zo steil en slingerend naar beneden. Om zeven uur zijn we terug en gaan we ons eten klaar maken. Een simpel AVG’tje. Het was een heerlijke rust dag. Vannacht lekker lang slapen en dan hopen we dat de energie op peil is zodat we het nog bijna twee weken vol kunnen houden. We voelen ons nu al een stuk meer opgeladen. Op naar het Duracel konijn.

Dag 17

Vandaag hebben we een korte reisdag. De ideale gelegenheid om uit te slapen. Als uitslapen tot half zeven uur/half acht mee telt. Als we op staan is het helder en zijn de golfbanen bevroren. Dampt trekt op vanaf het water. Het ziet er mooi uit. Dikke kleren kunnen aan om ons warm te houden. De zon schijnt zo fel en er is geen zuchtje wind dat ik al vrij snel buiten ga zitten en mijn boek er bij pak. We maken een lekker ontbijt en om negen uur ga ik even met Jos skypen. We genieten van onze ochtend in het huisje. Wat is het fijn om lekker rustig op gang te komen. We drinken koffie met wat blueberrie strudel en vertrekken om stipt elf uur uit het huisje.

We nemen nu de tijd om te genieten van de rit van het huisje naar Clearwater. Toen we aan kwamen was het al zo laat dat we in één keer zijn doorgereden. We rijden door dennenbossen en nog eens dennenbossen. De grijze bergtoppen zijn verdwenen sinds we de Rockies hebben verlaten. We stoppen bij de Spahat Falls. Het is een paar minuten lopen naar het uitzichtpunt. De waterval is groot en heeft ook een behoorlijke vrije val. Het is een zusje (of broertje) van de Helmcken Falls. Deze is alleen wat lastiger te zien vanaf het uitzichtpunt met tegenlicht. Jammer, want het is wel een hele mooie. Er is nog een hele wandeling naar de onderkant van de waterval, maar daar hebben we geen puf voor. We pakken ook nog een uitzichtpunt mee die aan dezelfde weg ligt. We zien de rivier stromen tot ver het provinciale park in.

In het dorp Clearwater doen we nog wat inkopen voor de lunch en rijden door naar Dutch Lake. Het is een klein, mooi meertje. Het water is erg helder, er is een strandje, steiger en platform om naar toe te zwemmen. We zien een dappere zwemmer en vragen ons af of dit water wel zo aangenaam is om te zwemmen. In twee weken tijd zijn we al aardig ingeburgerd. We stappen het water in en vinden het eerst best koud. Na een tijdje wend het wel en gaan we ons omkleden om een poging te doen om te gaan zwemmen. Het heeft heel wat tijd nodig voordat we van top tot teen nat zijn. Ik denk dat het water hooguit een graad of 20 zal zijn. Als we er eenmaal door heen zijn gaan we een stukje zwemmen. Joran vind dat wel erg spannend dat ik hem goed in de gaten houdt. Wij vinden dat we nu wel ons inburgeringsdiploma gehaald hebben. We drogen op in het zonnetje en gaan lekker picknicken aan het water.

Om half drie is het tijd om door te rijden naar Kamloops. We stoppen onderweg nog bij de North Thompson River Park. Vanaf dit punt heb je zicht op twee rivieren die samen komen. De ene rivier is helder met mooi blauw/groen water en de andere rivier is modder bruin. Je ziet de twee stromingen heel goed in het water.

Hoe verder we naar Kamloops rijden hoe warmer het wordt. We branden de auto uit en tikken voor het eerst de 30 graden aan. We zijn toch in Canada waar het koud hoort te zijn? Nou, hier niet! Dit is een warmere regio in Canada waar het over het algemeen mooi weer is met een aangename temperatuur. Met deze temperatuur kun je niet anders dan ijs eten. We komen per toeval een ijswinkel tegen en nemen twee bollen ijs. Dat het een complete bak ijs zou zijn wisten we niet. We moeten er aardig tegenaan eten om het op te krijgen. Het was heerlijk. Ook in Canada hebben ze mijn lievelingssmaken (chocolate/mint en butter pecan). Tijdens het eten van ons ijs(je) spotten we een Bald Eagle.

We rijden een toeristische route en gaan bij McLure met de veerboot(je) over. Dat doen we pas nadat we eerst een berg fruit hebben ingeslagen bij de fruitstand. We zijn in de buurt van de Okanagan Vallei waar al het fruit wordt verbouwd. Aan onze 200 gram groente per dag komen we niet zo makkelijk en dat compenseren we dan met veel fruit eten. Het duurt vaak nog een tijd voordat het rijp is, maar dan smaakt het ook super lekker. Aan de westkant van de rivier vervolgen wij onze reis. We rijden over Canadese landweggetjes. Overal staan boerderijen, schattige huizen, prachtige huizen en krotten. Een mooi zooitje bij elkaar. Het is leuk ter afwisseling van de snelweg. Je komt onderweg weinig dorpen tegen. Op deze manier heb je een beter beeld van hoe de mensen wonen. En zo zijn we toch nog een tijdje bezig om bij het hotel te komen. Onderweg kwamen we de meest leuke motels tegen met hummingbird feeders, maar wij slapen midden in de grote stad Kamloops. Het is een leuk hotel waar een gratis badeend op ons wacht. Mama en ik gaan nog even naar de supermarkt om de grootste inkopen te doen voor de komende dagen. Voor het eerst dat we een echt grote supermarkt tegen komen. Het is jammer dat we niet te veel verse producten mee kunnen nemen. Het is al half zeven als we de mannen mee nemen om uit eten te gaan bij een Mexicaan. Met dit weer kunnen we voor het eerst buiten eten. Het restaurant heeft slechts 1 kok en 1 serveerster. Ze doen alsof het topdrukte is. Het geduld wordt flink op de proef gesteld. Een uur later staat de tafel vol met eten. Het was het wachten gelukkig wel waard. Al vallen we inmiddels wel bijna in slaap tijdens het eten. Het is al donker aan het worden en normaal gesproken liggen we dan al in bed. We worden bedankt voor ons geduld. Ze hadden zo’n drukke avond met 20 gasten. Ik ben benieuwd hoe een rustige avond er uit zien. Snel terug naar het hotel en onze ogen dicht doen. Morgen staat een lange reisdag op de planning.

Dag 18

De wekker gaat vandaag om zes uur. Het is 4 uur rijden naar Whistler. We weten dat je onderweg vaak stopt, moet eten en je zo een hele dag onderweg bent. Om half zeven zitten we aan het ontbijt en half acht staan we in de startblokken. Snel de grote stad uit. Al snel komen we in een wel heel bijzonder landschap terecht. We vragen onszelf af of we wel echt in Canada zijn. Er is bijna geen dennenboom meer te bekennen. Er is weinig begroeiing. Alleen wat dorre plantjes en bloemen die tegen de droogte en warmte van dit gebied kunnen. Toen we om half acht vertrokken was het al 17 graden en het kwik loopt al snel op naar een graad of 20. Het ochtendlicht schijnt prachtig op het kale landschapen en de meren, want die zijn er nog steeds. Het is zo fel en niet helemaal helder dat je alleen de silhouetten van de bergen ziet. We stoppen een aantal keren om dit bijzondere landschap vast te leggen. Boerderijen zijn hier genoeg. Sommigen zijn schattig met witte hekjes, anderen zijn van hout en lijken hun beste tijd gehad te hebben. Ook de rode schuren kennen ze hier. Prachtig zijn ze zeker.

Het lijkt alsof we de grens met Amerika gepasseerd zijn en Arizona of Nevada binnen zijn gereden. Diepe canyons, ruige rotsen en toch akkerbouw op de kleine stukjes grond die vlak genoeg zijn. Een intens groen veld midden in een goudgele omgeving. Het is een behoorlijk contrast. We zien oude, houten gebouwen en komen uit bij een Ghosttown. Weer een bevestiging dat we in Amerika zijn. Het is nog maar kwart over acht en het is nog gesloten. Vanaf de parkeerplaats kunnen we al een paar mooie gebouwen en oude auto’s bewonderen. Het hek is open en papa gaat stiekem naar binnen. Mama en ik volgen. Als er een hond aan komt zijn we snel weg.

We rijden verder naar Juniper Beach camping gelegen aan de rivier. Een groep hoenen steek voor onze auto over. Ook hier rijden veel goederentreinen die als het spelletje Snake over de bergen voortbewegen. In de rivier zit behoorlijk wat vis. Af en toe springt er een vis uit.

Met mijn haviksogen spot ik een Bald Eagle in een boom. Snel op de rem en omkeren. Terug naar de plek waar de vogel in de boom zit. We hebben het dier nu al een aantal keren zien vliegen en nu voor het eerst de kans om hem vast te leggen. Dat valt nog niet mee op zo’n afstand. Onze volgende stop is de Horsting’s Farm voorbij Cache Creek. Een boerderijwinkel met allemaal lekkernijen. Genoeg fruit, ijs, koekjes, brood en taart. We halen een verse cinnamon roll en eten die op in het zonnetje. We hebben zicht op de weilanden. Een sperwer of valk komt voorbij vliegen en gaat elke keer in dezelfde boom zitten.

Aan een mooi meer gaan we lekker picknicken in de schaduw. Het is 31 graden buiten. Veel te warm om in de zon te zitten. Als we terug rijden naar de doorgaande weg staat er een hertje in de berm. Het dotje kijkt ons met grote ogen aan.

Als we weg 99 oprijden veranderd het landschap direct. De droogte laten we achter ons. We rijden weer vertrouwd tussen de dennenbomen door. De weg is zeker 100 kilometer lang en harder dan 60 mogen en kunnen we hier niet rijden. Als een slak rijden we door de bergen. De weg slingert enorm. Bij elke bocht moet je flink afremmen en ga je er bijna nog te hard door heen. Je moet je hoofd er goed bij houden. Als we de ene bergpas hebben gehad komen we uit op de volgende bergpas. Met 11 en 13 procent omhoog en omlaag is geen uitzondering. Bij een prachtig meer gaan we de benen even strekken. Voor even lijkt het weer alsof we in de Rockies zijn.

Na uren slingeren en hobbelen komen we aan bij Joffre Lakes. Het is een zeer bekend provincial park en dat is te merken. Onderweg zijn we niet heel veel verkeer tegen gekomen, maar deze parkeerplaats staat weer bom vol. We hebben het geluk dat er één auto weg rijdt en wij een mooi plaatsje hebben bemachtigd. Het is een wandeling naar 3 meren die behoorlijk zwaar is. Wij gaan dat dan ook niet doen. In vijf minuten lopen wij naar het eerste meer toe. Dat is ook al mooi genoeg. Het is schitterend blauw met daarachter de bergen met een gletsjer.

Nog een uurtje rijden en dan zijn we in Whistler.
Om vier uur komen we aanrijden bij het appartementen complex. Het lijkt eerder op een bouwplaats. Geen idee waar we moeten parkeren. We vinden uiteindelijk een parkeergarage en gaan op zoek naar de ingang. De deuren in de garage werken met een code. Vanochtend hebben we een medewerker van het hotel in Kamloops al laten bellen voor de deurcode van het appartement. Die hadden we niet door gekregen. Deze code werkt alleen niet op deze deur. We lopen een rondje om het gebouw waar hard gewerkt wordt. De hoofdingang is ook gesloten. We hebben geen idee hoe we naar binnen moeten komen. In Whistler hebben we bereik met de telefoon en bellen de organisatie op. Ik heb een aantal opties om de deur open te krijgen. Optie 1 werkt. Dat is erg fijn. Nu op zoek naar het appartement. Dat is snel gevonden. Het is een modern, groot appartement met twee slaapkamers. De zon staat vol op het appartement waardoor het binnen net zo warm is als buiten. Ik dacht dat Whistler een wintersportplaats is waar het zomers ook niet zo warm is. Dat hebben we goed mis. We zoeken nog even uit hoe het werkt met parkeren, maar daar komen we niet goed uit. Net als ons lopen er meerdere gasten verward door het complex. We komen iemand tegen en vragen om hulp. Vriendelijk als de Canadezen zijn helpt deze man ons, maar de automaat voor de parkeertickets werkt gewoon niet. Mama en ik gaan nog verse producten in slaan bij de supermarkt. Om kwart over zeven zitten we aan de pasta. Na zo’n volle dag als vandaag gaat dat er wel in.