Van de Engelsen in het hotel hadden we nog maar 10x vernomen dat vandaag de nostalgische trein in Kandersteg aankomt, en vergeet het niet: om 09:45. Zo stonden wij dus netjes op tijd klaar bij het station. De trein zelf stelde niet zoveel voor maar de mensen die uit de trein kwamen waren wel bezienswaardig. Heel het dorp Kandersteg liep uit om dit ‘spektakel’ mee te maken.
Na het bewonderen van al deze mooie mensen zijn wij naar de Oeschinensee gegaan om daar sleetje te rijden. Ilse kijkt hier al dagen naar uit. Anita denkt hier heel anders over. Met zweethandjes, trillende beentjes en een bonzend hart staat ze op de berg. Moet ik echt naar beneden? Ja mam, ook jij gaat dit leuk vinden 🙂
Even wat feiten op een rijtje over het sleetje rijden. Wist je dat…
….sleetje rijden voor volwassenen is?
….achterstevoren op je slee zitten echt niet handig is?
…achterstevoren de berg af sleeën best eng is?
….de steile route echt hééél erg hard gaat?
…kuilen ervoor zorgen dat je in de dennebomen terecht komt?
…je na één dag sleetje rijden bont en blauw bent?
…het echt super leuk is en goed voor je lachspieren?
En daar sta je dan, boven op de berg met een slee in je hand. Hoe nu verder? Hoe moet ik remmen, en vooral hoe ga ik een bocht maken? Bij het huren van een slee zit geen gebruiksaanwijzing. De enige oplossing: zelf uitproberen. Na een aantal bochten beginnen we het aardig onder de knie te krijgen. Van de Engelsen in het hotel hadden we vernomen dat het verstandig is om de easy way te nemen. De moeilijke route gaat namelijk heel erg steil naar beneden en gaat erg hard. Bij ons pakte het net iets anders uit. Het sleetje rijden ging zo lekker dat we (Hans en Ilse) het bordje gemist hebben. Probeer die slee dan nog maar eens onder controle te krijgen. Holder de bolder de berg af, sturen, remmen. Niets werkt, gewoon laten gaan en hopen dat je heelhuids beneden komt. Anita had wel door dat wij niet goed gingen en heeft (heel verstandig) besloten om zich van de slee af te gooien en terug naar boven te lopen om vervolgens de easy way te nemen. We vonden elkaar bij het oranje vangnet, die daar ook echt op zijn plaats staat. Anders lig je gelijk onder aan de berg! Beneden bij het dalstation aangekomen willen we gelijk weer naar boven, nog een keer, nog een keer :D.
Anita is niet meer te stoppen! Maar… deze keer nemen we de makkelijke weg 🙂
Het zonnetje schijnt heerlijk, de sneeuw begint zachter te worden met het gevolg dat er kuilen en hobbels in het pad ontstaan. Dit maakt het allemaal nog wat moeilijker. Je wordt namelijk gelanceerd. Probeer dan maar eens recht op die slee te blijven zitten. Zo is Hans achterstevoren de berg afgegaan, zat Ilse achterstevoren op haar slee en is Anita ongeveer over de kop gegaan. De laatste keer zorgde Hans nog voor wat leedvermaak. Van de easy way kom je terug op een wat steiler stuk met kuilen en gaten. Het sturen gaat nog niet zo erg soepel bij hem. Hij wordt dan ook door een behoorlijke kuil gelanceerd, en belandt buiten het pad een paar meter naar beneden in een denneboom. De vrouwen blijven rustig toekijken hoe hij zijn best doet om die slee van hem af te krijgen en weer op het pad terecht te komen. Als een sneeuwman komt hij weer tevoorschijn. Als we nu terugdenken aan het moment, dan schieten we weer in de lach. Wow wat een mooie dag.