Ons Bakbeest

Dag 10  

De wekker gaat om kwart voor zes. We willen naar Lake Moraine en Lake Louise. De bekendste bezienswaardigheden van Banff National Park. Als je deze meren wilt bezoeken moet je heel vroeg zijn om een parkeerplaats te bemachtigen. Om half zeven zitten wij aan het ontbijt en om kwart over zeven zitten we in de auto. Onze mond valt open als we zien dat de weg naar Lake Moraine al is afgesloten. Wij dachten nog zo vroeg te zijn en toch is de parkeerplaats al vol. Dan rijden we maar door naar Lake Louise. Ook daar is parkeerplaats 1 al vol. Gelukkig zijn er nog een aantal plaatsen vrij op parkeerplaats 2. Het is zonnig en 8 graden. De zon schijnt net op de bergtoppen. Ik blijf lekker bij het water wachten totdat de zon op het meer schijnt.

De rest gaat naar Fairview Trail. De zon verlicht het meer steeds mooier en ik ga aan de wandel. Het is veel te koud om stil te zitten. Ik besluit om de Lakeshore Trail te wandelen. Het is een eenvoudige wandeling langs het meer. Hoe verder je loopt hoe rustiger het wordt. Alle mensen staan op één kluitje. Hoe blauw het meer is kun je vanaf deze kant goed zien. De uitzichten worden steeds mooier met dennenbomen. Het is een prachtige wandeling en ik geniet van de rust. Even alleen er op uit is erg fijn. Helaas trekt het langzaam dicht met wolken en is er weinig over van het mooie uitzicht. Ik loop terug naar de afgesproken plek waar ze al op mij aan het wachten zijn. We hebben Lake Louise goed bekeken en gaan nog een klein stukje terug naar Bow Valley om naar het laatste uitzichtpunt te gaan waar we gisteren geen puf meer voor hadden. De wolken trekken alweer omhoog. Daarna gaan we terug naar het hotel. Als we daar aankomen is het nog maar tien uur.

Gek genoeg schijnt de zon hier volop en kan ik lekker met een bakje koffie gaan skypen met Jos genietend in het zonnetje. Om elf uur ga ik met mama naar de Samson Mall. Stel je er niet te veel van voor. Het zijn een paar kleine winkeltjes. Bij Loggan Bakery slagen we voor de lunch. Wat hebben ze hier veel lekkere broodjes, cake en koekjes. We lopen een rondje langs het water. Het dorp is zo klein dat je binnen twee stappen het dorp uit bent en midden in de natuur staat. Ook hier staan picknicktafels. Op de meest mooie plaatsen kun je hier picknicken. Helaas gaat het ons niet lukken om Edgar en Joran mee te krijgen dus eten we de lekkere broodjes op bij ons hotel. De heren blijven bij het hotel. Mama en ik gaan op zoek naar een mooi plekje om uit te rusten in het zonnetje. We komen uit bij Lake Louise Gondola. Genoeg plekken om lekker te zitten. Pal in de zon en geen wind en binnen vijf minuten hebben we het bloed heet. Dit houden we niet lang vol. Om half twee zijn we terug op de kamer en zijn we zo moe dat we lekker op bed gaan liggen. Edgar en Joran vermaken zich wel met internet en zitten de hele dag in de lobby. Op de kamer is geen internet. Ik neem de tijd om uit te rusten en mijn verhaaltjes bij te werken. De spieren mogen lekker bijkomen in het warme water van de hottub.

Om vijf uur gaan we naar de Outpost Pub waar we heerlijk eten. De Hongaarse goulash met rode kool en spätzle is echt een aanrader. Zodra het eten op is gaan we opnieuw een poging doen om naar Lake Moraine te gaan. Wat zijn wij blij dat de weg niet meer is afgesloten. We hebben er welgeteld 11 uur op moeten wachten. De wachtrijen van de Efteling zijn er niks bij. Ondanks dat de weg open is, is het nog steeds erg druk. Het is stralend mooi weer en de temperatuur is aangenaam. Een vest is alleen nodig om ons te beschermen tegen alle muggen. Dit meer is veel mooier dan Lake Louise. Lake Louise heeft de naam van prachtig meer, maar is bij lange na niet het mooiste. Aan de kant van het water drijven allemaal boomstammen. Het water is nog blauwer dan blauw. Het doet mij denken aan de flesjes drinken die we vroeger kochten bij de Aldi. We wandelen de Rockpile Trail. Het is een behoorlijke klim naar boven, maar dan heb je ook het mooiste uitzicht op het meer. Het is alleen jammer dat mensen de muurtjes negeren en hun eigen wandelpad creëren en midden in je beeld zitten. We hebben zo lang op dit moment gewacht dat we ook goed de tijd nemen om dit meer te bewonderen. Als de zon zich verstopt achter de bergen gaan we ook nog even naar Lake Louise. Daar is het een stuk rustiger geworden. De bergen zijn nu helemaal zichtbaar, maar het zonlicht schijnt er nu niet meer op. Om kwart over acht zijn we terug op de kamer. Wat hebben wij een prachtige avond gehad. Het was echt de moeite waard. Dit meer staat zeker op ons lijstje als favoriet.

Dag 11

De wekker gaat vandaag nog vroeger dan anders. Dit keer willen we niet te laat komen voor Lake Moraine. Om tien over zes zitten we in de auto. Het is nog donker buiten. De ogen houden we goed open om wildlife te spotten. Helaas geen dieren gezien. Wij geloven inmiddels niet meer in beren. Volgens mij is het een legende. Overal waar we komen wordt aangegeven dat ze de dag ervoor gezien zijn, maar wij hebben de pech ze niet te ontmoeten. Als we bij de afslag komen om naar Lake Moraine te gaan is die al afgesloten. We geloven onze ogen niet en vragen het nog een keer na. Ja, om kwart over zes ’s morgen is de parkeerplaats al vol. Hoe vroeg moet je hier dan zijn? En vooral hoe lang moet je dan in het donker wachten? Tegen zeven uur is het pas echt licht. Onvoorstelbaar! Het is ook zo druk op de weg dat je totaal niet het gevoel hebt dat het zo vroeg is. Ook bij het hotel was het al druk. We zijn met z’n allen nachtdieren. Wij zijn enorm teleurgesteld dat we het meer niet met ochtendlicht kunnen zien. Tegelijkertijd zijn we enorm blij dat we gisteravond wel de mogelijkheid hadden om het meer te zien met volop zon.

Een plan B hadden we niet dus we rijden terug naar het hotel. We gaan aan de wandel en komen wilde mannen tegen. Poedeltje naakt. Het lijkt er op dat hij heeft gebadderd in de rivier. Hij liever dan ik. De winkels zijn – heel gek – nog niet geopend. We wachten op een bankje totdat het zeven uur is en zijn de eerste klanten bij Laggan’s Bakery. We halen heerlijke broodjes voor de lunch. Als we terug komen zijn de heren nog steeds in dromenland. Alle tijd om naar de lobby te gaan en troost koffie te drinken en te skypen met Jos. Rond half negen is er teken van leven. Ik val om van de trek en ga alvast naar het ontbijt. Ik bunker alsof ik in geen dagen eten heb gehad. Het brood hier heeft totaal geen voedingswaarde dat ik maar over ga op de aardappelkoekjes. We hebben geen lange reisdag en geen haast om te vertrekken. We doen nog een paar boodschappen bij de mini supermarkt en vertrekken om 10 uur.

Aangezien we vandaag alle tijd hebben stoppen we bij alle uitzichtpunten die we tegen komen. De eerste is al vrij snel bij Herbert Lake. Het zonnetje schijnt alweer volop en de dennenbomen weerspiegelen mooi in het water. Het water lijkt daardoor nog groener dan het al is.

De route gaat verder over de Icefields Parkway. Het is echt prachtig om hier te mogen rijden. Het volgende meer dat we bekijken is Hector Lake. Bij dit meer zien we de bergen weerspiegeld in het water. De weg gaat verder langs een rivier die prachtig blauw is en door het dal meandert en uit komt in Bow Lake. Een heel groot meer met wederom blauw water. Bij de Num-Ti-Jah Lodge parkeren we de auto en lopen langs het water. Er liggen wat kiezels waardoor het net mini-strandjes lijken. Het is bijna een tropische bestemming. Onze jassen verraden dat het niet zo heel warm is. Al verwarmt het zonnetje ons heerlijk. We lopen over houten bruggetjes, steken een rivier over en zien een gletsjer in de verte. Wauw, wat is het hier prachtig. Er staan rode stoelen pal in het zonnetje. Mij krijg je hier niet meer weg. Het weer denkt er anders over. Dikke wolken trekken over en het wordt een stuk frisser.

Wij hopen dat ze snel over waaien, want we rijden door naar Peyto Lake, wat zeer hoog staat op ons lijstje. Wij hebben geluk dat we het meer nog kunnen zien. Het was de bedoeling dat het uitzichtpunt gesloten zou zijn vanaf 16 augustus. Dat is nu verplaatst naar september. Het is nu 30 augustus, dus wij boffen enorm. Het is een populaire hike/uitzichtpunt. De parkeerplaats is vol en auto’s staan langs de weg geparkeerd. Gelukkig vinden wij een plekje en kan de wandeling beginnen. Het is een kort pad dat steil de bult op gaat. Binnen 10 minuten staan we bij het uitzichtpunt. De donkere wolken zijn er nog steeds, maar in de verte schijnt de zon. Het meer is net zo mooi als op de plaatjes. Het is onvoorstelbaar en onbeschrijflijk blauw en mooi. Een buitje trekt over en wij gaan op zoek naar een uitzichtpunt waar we geen tientallen mensen voor onze neus hebben staan. We lopen de berg op en dat is behoorlijk pittig. Helaas hebben we nog niet goed zicht op het meer en  gaan we nog verder omhoog. Het is loodzwaar. We lijken wel berggeiten. Het is de moeite waard, want wat is het uitzicht mooi. Hier geen hordes mensen. Alleen de echte fanatieke wandelaar komen hier uit. Het was zo zwaar dat we minstens een kwartier op onze kont willen zitten om te genieten van het uitzicht. De zon schijnt en elke minuut is het uitzicht anders vanwege de schaduw van de wolken.

We lopen rustig naar beneden en proberen nog een pad uit. Ook vanaf dit punt is het uitzicht prachtig. De eekhoorntjes vinden het ook een heerlijke plek en komen nieuwsgierig kijken. Ik heb het geluk om in een flits een pika voorbij te zien rennen. Dit is een klein knaagdier die graag onder de stenen zit en zich niet zo heel snel laat zien. Het is al kwart over drie als we terug zijn bij de auto. Je kunt wel zeggen dat we optimaal genoten hebben van dit meer.

Bij de eerste picknickplaats die we tegen komen gaan we lunchen, want dat hebben we nog niet gedaan. Het is op een camping aan het water. Wat nieuwe brandstof gaat er wel in. Het was mooi, maar alle energie is op. Als we de auto instappen begint het te regenen. We besluiten om in één keer door te rijden naar het hotel om bij te komen van alle inspanningen en later op de dag nog een keer op pad te gaan. De zon is alweer gaan schijnen en wat is het hier prachtig. Het is jammer om dit over te slaan. The Crossing resort is een sfeervol motel gelegen in de natuur met uitzicht op de bergen. De kamers zijn klein en knus. We gaan allemaal op bed liggen en doen een dutje. Het is een goede keuze geweest om naar het hotel te gaan, want de regen komt met bakken uit de lucht. Als het weer is opgeknapt en wij nieuwe energie hebben gaan we naar buiten toe. Als het mooi weer is moet je buiten spelen. Je weet nooit wat voor weer je morgen krijgt is ons motto.

We rijden eerst naar Mistaya Canyon. Een wandelpad van 300 meter brengt ons naar een uitzichtpunt. Wat we niet wisten is dat het ook bultje af gaat. Dat vernemen de benen wel. Het uitzicht is prachtig.

Daarna rijden we door tot Waterfowl Lakes waar de ondergaande zon op de bergen schijnt. Net voordat we bij het hotel komen steken we de Saskatchewan River over. Dit komt regelrecht uit een plaatjesboek. Het enige wat ontbreekt zijn kuddes wilde dieren. Ze passen zo mooi in dit plaatje. Als allerlaatste stoppen we bij Howse & Mistaya River Viewpoint. De laatste zonnestralen verlichten de bergen en het dal waar de rivier door stroomt. Dit is echt de kers op de taart. Dit had ik absoluut niet willen missen.

Om acht uur zijn we terug bij het hotel en halen Edgar en Joran op om te gaan eten. Zij hebben alweer uren geslapen. We gaan voor het buffet en genieten vooral van het verse fruit en de toetjes. Edgar heeft een migraine aanval en gaat terug naar de kamer. Hopelijk doet een nacht slapen hem goed.

Dag 12

Er is vandaag regen voorspeld. Het is eerste wat ik doe als ik wakker word is dan ook door het raam kijken. De lucht is grijs, maar het is helder. Daar ben ik heel blij om, want om tien uur gaan we met de helikopter over de Rockie Mountains vliegen. We hebben al dagen mooi weer en het is te verwachten dat het een keer slecht weer wordt, maar eigenlijk mag dat niet vandaag. Om half acht rijden we naar het Howse & Mistaya River Viewpoint om te ontbijten. Het is zes graden en wij zitten dapper buiten te ontbijten. Om ons heen zien we het regenen, maar wij houden het droog totdat we in de auto zitten. Veel te vroeg zijn we al op weg naar Cline River van waar de helikopter vertrekt. Er rijdt geen mens dus nemen we de tijd en passen de snelheid aan. Hier en daar stoppen we om van het uitzicht te genieten. Zelfs met slecht weer ziet het er hier mooi uit. Je merkt dat we een ander dal in gereden zijn en de natuur veranderd. Het dal is breder, andere begroeiing en het zijn de uitlopers van de Rockies. Het weer veranderd per minuut. Dan trekt het open en even later rijden we de regen weer in. Het is nog lang geen tien uur en we hopen dat het beter weer wordt. Om negen uur zijn we bij de helikopter aangekomen. Het is er rustig en we mogen al eerder de lucht in. We krijgen instructies en zijn klaar voor vertrek. Het weer wordt steeds slechter. We zouden onderweg stoppen in de bergen om te gaan wandelen, maar dat kan niet. De wolken zijn te laag. Als we zouden stoppen kunnen we niet meer opstijgen en zitten we vast in de bergen totdat het beter weer wordt. We krijgen te horen dat we de laatste vlucht van vandaag zijn. Dit klinkt niet heel aantrekkelijk. We vragen of het mogelijk is om de vlucht te annuleren en het geld terug krijgen. Wat zijn wij blij als dit kan. Het is zo jammer als je dik betaald voor een vlucht waarbij je niks kan zien. Teleurgesteld zijn we natuurlijk wel, want dit leek ons zo tof. Wie weet kunnen we later deze reis nog een poging wagen om een keer de lucht in te gaan. Zo zijn we al om half tien op weg naar Jasper. Uren eerder dan gepland. We kijken wel wat het weer doet en passen onze planning er op aan.

We rijden het dal uit en het weer wordt gelijk een stuk beter. De temperatuur loopt langzaam op en de bergen zijn weer zichtbaar. We stoppen zelfs de nodige keren om te genieten van het uitzicht. We rijden over een bergpas en de temperatuur daalt naar 6 graden. Gevoelstemperatuur ligt rond het vriespunt. We hebben zicht op de Athabasca Glacier. De wolken trekken af en toe wat verder omhoog zodat we de gletsjer beter kunnen zien. We wandelen de Toe of the Glacier trail. Een korte wandeling van nog geen twee kilometer. In korte tijd klimmen we 60 meter omhoog. Met de hoogtemeters die wij al gelopen hebben, moet het voor ons eigenlijk niks meer voorstellen. Gelukkig is het koud, want we krijgen het er warm genoeg van. Het zicht op de gletsjer is mooi. Het is druk op de ijskap met speciale voertuigen die toeristen tot boven op brengen en wandelaars die naar beneden hiken. Het begint een beetje te miezeren. Voor iets meer warmte gaan we onder de overkapping uit de wind picknicken. Wat nieuwe brandstof was wel weer nodig.

Als we via de bergpas naar beneden rijden ontmoeten we een kudde big horn sheeps. Ze lopen midden op de weg. Nog steeds geen beer, maar dit maakt ons ook meer dan blij. We hebben vandaag een flinke afstand te gaan. Zelfs nu we tijd extra hebben vanwege de helikopter vlucht die niet door ging komen we tijd te kort. Er is zoveel te zien en te doen op de Icefields Parkway.

Onze volgende stop is de Sunwapta Falls. De foto’s die we hier van gezien hebben zijn zo mooi dat we dit ook met eigen ogen willen bekijken. Het is inderdaad een waterval in een prachtige omgeving. Achter de waterval stroomt een rivier om een eilandje heen met bergen op de achtergrond. Helaas is het niet meer mogelijk om het bekende plaatje na te maken. Je mag daar niet meer komen. Wat ons ook opvalt zijn de vele rood/bruine bomen in dit gebied. De bomen zijn dood gegaan vanwege een kever die in de bomen gaat nestelen. Dit beestje leefde eerder alleen in British Columbia. Vanwege de opwarming van de aarde kan de kever nu ook overleven in Alberta en tast daar 80% van de bomen aan. Het is een apart gezicht. Het lijkt een beetje alsof de dennenbomen herfstkleuren hebben gekregen.

Onze route van vandaag sluiten we af bij de Athabasca Falls. Het is net een doolhof. Overal zijn trappetjes, platformen, uitzichtpunten. De waterval komt uit in een canyon die je ook kan bezoeken. Erg leuk. Ook in de regen. Wij vinden het niet erg, want het zou de hele dag regenen en we hebben eigenlijk ontzettend goed weer gehad.

Om half zes komen we aan bij HI (hostel) Jasper. Het is een gloednieuw hostel dicht bij het centrum van Jasper. Er is een prachtige gezamenlijke ruimte om te zitten en te koken. Een aantal dagen geleden hadden we al inkopen gedaan zodat we het nu alleen nog maar klaar hoeven te maken. Na zo’n dag is een eenvoudige maaltijd wel zo makkelijk. Alles komt uit pakken en blikken. Wat je ook voorschotelt. Het smaakt toch wel lekker na zo’n lange dag. Mama en ik doen nog wat inkopen bij de mini supermarkt en gaan mooi op tijd naar bed.