Ons Bakbeest

Dag 1

Omdat Anita de mensen uit het midden en zuiden van het land voor wil zijn, gaan we om 4.45 uur op weg naar Oostenrijk. Wat een vroegte zeg. Gelukkig volgen de Nederlanders hun tomtom zodat bij Oberhausen de meeste mensen de Westkant van het Ruhrgebied nemen. Wij blijven de Noordkant volgen tot Kassel om dan naar het Zuiden af te zakken. Helemaal goed tot zo’n 100 km voor Munchen waar we de rest van de Nederlands weer tegen komen. Wij besluiten dat we net zo goed de toeristische weg kunnen nemen dan stapvoets over de snelweg bumper aan bumper te rijden.

Een goed besluit de zon begint te schijnen zodra we van de snelweg afgaan. De wegen zijn helemaal schoon en de sneeuw word steeds meer. Jos kijkt zijn ogen uit als hij in de verte de echte bergen ziet met de witte toppen. Wat wij heuvels noemen, noemt hij bergen. Met 20 centimeter is hij al gelukkig, maar het wordt steeds meer en meer. Het is ook een sprookje om ons heen. We rijden tussen muren van sneeuw door. Eigenlijk zou je wel in die witte velden willen rondbanjeren, maar dan komen we nooit in Pertisau.

Om 17.00 uur zijn we bij Hotel Bergland!! Midden in de sneeuw met uitzicht op de Achensee en Maurach. Gebrek aan sneeuw is er niet! Als alles uitegepakt is hebben we toch zin aan koffie en eten. Dit duurt nog even maar dan heb je ook wat.

Moe en al helemaal blij van de mooie omgeving gaan we vroeg naar bed om bij te slapen.

Dag 2

Na een lange reis hebben wij het wel verdient om uit te slapen (lees: 8 uur). Daarna genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet om vervolgens mee te luisteren met de kerkdienst. Langzaam maar zeker begint het te sneeuwen, hele kleine vlokjes. Hoe meer het gaat sneeuwen des te enthousiaster wij worden om naar buiten te gaan. Als de kerkdienst afgelopen is trekken we gauw onze dikke wintersportkleding aan. En daar staan we dan buiten, met twee stappen hebben we het al snik heet en gaan de handschoenen alweer uit. Als het sneeuwt is het meestal rond het vriespunt. Met je dikke kleding aan bruis je de pan uit!

We gaan een wandeling maken. Nu je een stukje loopt besef je pas echt hoeveel sneeuw er ligt. De muren van sneeuw zijn zo hoog dat je er niet eens over heen kunt kijken. Je hebt daardoor een kleine wereld. Het is alsof je door een doolhof loopt. Dus alle gelegenheid om door de sneeuw te rollebollen. De wandeling gaat verder door het bos, langs riviertjes gevuld met sneeuw, en vogelspothutjes. Als we in het dorp terugkomen, krijgen we een mini sneeuwstorm, de wind en sneeuw slaan in het gezicht.

Terug in het hotel houden we een siësta, we voelen dat we spieren hebben na zo’n eerste wandeling. Na het eten gaan Jos en Ilse in het donker sleetje rijden, zo te merken vonden ze het leuk

Vandaag gaat Jos leren skiën. Hij heeft enorm veel zin, en het ziet er zo makkelijk uit. Gaat hij het echt leuk vinden als hij eenmaal die lange latten onder zich aan heeft? We gingen er van uit dat de lessen op oefenpistes achter ons  hotel  gebruikt zouden worden. Want dat zijn toch de babypiste’s waar ze het over hadden? Wil de ski-leraar toch mooi de berg op. Gauw kaartjes gekocht en daar gaan we. Gisteren zagen we al wel dat de bomen een beetje wit waren geworden boven op de berg. Hoe hoger we komen hoe meer wit er op de bomen zit, wauw wat een gaaf gezicht zeg. Boven sneeuwt het nog steeds een beetje, maar wel de hele dag door, en aan de hoeveelheid sneeuw op de tafeltjes kun je wel zien dat er zo’n 20 cm gevallen is.

Hans en Anita kijken bij de hut toe wat Jos en Ilse leren. Zo nu en dan komt de zon bijna door, heerlijk. Na een uur les heeft Jos wel in de gaten dat het niet zijn ding is om te skiën. Hij heeft slechts één keer de sleeplift geramd en is maar één keer uit de lift gevallen en maar een paar keer de controle over de ski’s verloren. Terwijl Ilse het net leuk begint te vinden. Geeft niets er zijn nog genoeg andere dingen om van te genieten. Omdat we een dagkaart hebben gaan we de ski-spullen  eerst weg brengen – want het is toch best wel vermoeiend zo’n ochtendje skiën – om daarna nog een keer naar boven te gaan om te genieten. Uiteindelijk is de zon toen wij boven op de berg waren niet meer tevoorschijn gekomen. De wandeling die we wilden maken duurde helaas te lang zodat we dan niet meer met de laatste kabelbaan naar beneden kunnen, dus al snel zijn we weer naar beneden gegaan.

De dag begint met een strak blauwe lucht. Alle bergen zijn rondom ons helemaal te zien. Wat is het toch extra mooi als het zonlicht op de besneeuwde wereld schijnt. Via het dorp voor wat boodschapjes, even genieten van het mooie uitzicht bij de Achensee gaan we het Gerntal in.

De zon zorgt voor de nodige warmte en al snel drijven we uit onze kleren!Pertisau ligt op 940 m. en we gaan licht stijgen tot 1040 m. bij de Pletzachalm.  Hier nemen we uitgebreid de tijd om van onze pauze te genieten, volop in de zon. Gratis zonne-energie. Hierna gaan we nog door naar de Gernalm die op 1172 m. ligt. Die aan het eind van het Gerntal ligt. Hier zijn niet zo veel mensen, iedereen geniet van de rust om zich heen. Totdat er een klein jongentje zijn speelgoed tractor  over een smal  richeltje naar boven sleept.  Het gaat allemaal goed, maar of dit nou zo goed is voor de gemoedstoestand van Anita is de vraag.

En dan mogen we deze mooie weg ook weer naar beneden terug lopen, de zon staat al achter ons zodat het lichtval weer voor nieuwe mooie plaatjes gaat zorgen. Wat jammer dat we nu net onze sleetjes vergeten zijn anders konden we een groot gedeelte van de weg per slee afleggen. We komen over een brug waar we een stuk boven de reling lopen, zoveel sneeuw ligt erop.

Helemaal moe, en nog nagenietend van de mooie tocht komen we zo’n 7 uur later  weer terug in het hotel.