Ons Bakbeest

We trekken door het Noordelijke binnenland. Verrassend hoe anders hier het landschap is. In de vallei zien we zo nu en dan een boerderij met landbouw

Hierna volgt een stuk wat op een woestijnachtige vlakte lijkt, met zelfs fel geel gekleurde aarde.

En dan hobbelen we ruim 25 kilometer over een gravel en zandweg naar de Dettifoss. Joran blijft de eerste kilometers gewoon slapen, terwijl ik aan het slalommen ben om de gaten heen. We klimmen en klauteren over rotsen om bij de rivier te komen. Wat hebben we het getroffen, de zon die zorgt voor een regenboog in het opstuivende water. We staan aan de goede kant van de rivier, hier kunnen we de voet van de 44 meter hoge en 100 meter brede Dettifoss zien en worden wij niet nat. De grauwe kleur van het klei water en de omgeving maakt het ook heel mooi. Het is zeker de moeite waard.

We lopen een kleine kilometer langs de rivier waar we zicht hebben op de brede Selfoss waterval, die 340 breed is

Opnieuw komen we in een totaal ander landschap terecht. Je ziet rook/dampende wolken uit de lavavelden opstijgen, kale bruine bergen. Als eerste gaan we naar Viti. We kunnen een halve ronde om de met blauwgroen water gevulde explosie krater lopen en hebben zicht op de krachtcentrale. Wat een kleuren, geuren en vormen, het is er allemaal.

Bij Myvatn hebben we een geweldig huisje bij boerderij Vogafjós Farm Resort.
Ontbijten met zicht op de melkput, Joran vind dit helemaal geweldig.
De huisjes staan tussen kleine berkenbomen en struiken.

Een geliefde plek is de Grjótagjá, bekend uit de serie Game of Thrones. De ondergrondse bronnen met warm water steeg in 1974 ineens van 40 naar 60 graden. Inmiddels is het water afgekoeld naar ca 42 graden, nog net te warm voor een bad. Wij zorgen dat we op tijd… Gelukt… nog even geduld ze zijn met de jaarlijkse metingen bezig wat er allemaal in het water zit.

Hvérir ook wel Námaskard genoemd, en salfatorenveld, DE plek waar ik naar uit heb gekeken en ja ik vind dit prachtig. Kokende, sputterende en puffende modderpoelen, dampende, stinkende zwavelbronnen. Er zijn ook een aantal plaatsen waar gierend en fluitend stoom uit de grond komt. Dit zijn oude boorgaten, die met een hoopje stenen zijn afgedekt. Ik kan hier uren naar alle kleuren en vormen kijken.

Nog een keertje naar de Dettifoss en Selfoss vanaf de westkant, een hele andere beleving. Niks geen gehobbel gewoon een asfaltweg tot de parkeerplaats.

Helaas stond de vorige avond het geluid van mijn telefoon uit. De melding van het noorderlicht gemist…. En het was zo fantastisch. Gelukkig was de voorspelling opnieuw redelijk gunstig. Met dank aan Frank van Bon en Jordy Steenbergen voor het wakker houden met al hun berichten, dat we echt naar buiten moeten. Tegen de tijd dat het noorderlicht zichtbaar zou worden zijn we in de auto gestapt naar een parkeerplaats met vrij zicht en pikdonker. Zo grappig, je hoorde op verschillende plekken mensen praten, maar je zag niemand zo donker was het.

Een prachtige dag om met een elektrische zeilboot te gaan varen vanuit Húsavík. Als we net uitgevaren zijn, bekruipt me het gevoel van de laatste boottochten en dat was geen succes. Goed naar de horizon kijken en beseffen dat er haast geen wind is en zo vertrouwen krijgen dat het ook goed kan gaan. Walvissen zullen we niet zien, pilot whales, grienden wel, een hele familie van zo’n 20 stuks

Terug bij Myvatn is het nog steeds prachtig weer. Aan de zuidkant van het meer liggen de pseudokraters van Skútustadir. Pseudokraters ontstaan wanneer hete lava bij een vulkaanuitbarsting een meertje of moeras bedekt. Het water onder de hete lava verdampt, maar de damp kan niet weg. Hierdoor neemt de druk toe en uiteindelijk drukt de stoom alles opzij onderweg naar buiten. Een wandeling is hier een uitdaging met alle muggen. Ze steken niet, ze zijn wel mega irritant en met heel veel. De beelden van Joran zijn drone geven een mooi overzicht van dit gebied.