Het is al meer dan een jaar geleden dat we met vrienden op wintersport naar Oostenrijk zijn geweest. Wat was het een gezellige, leuke week met heel veel sneeuw. Het sleetje rijden de berg af, op een baan van 14 km lang, bleef nog dagen in onze spieren zitten, maar o zo gaaf om te doen.
Na al het aftellen is het eindelijk zo ver dat we aan onze grote reis mogen beginnen. Ilse en Jos gaan met de trein naar Schiphol, want met z’n zessen in de auto gaat niet lukken. Tegelijk met Jos en Ilse komen we aan op Schiphol. 4 boardingspassen hebben we al, de vraag is of Jos en Anita mee mogen, zij konden niet online inchecken. Na veel geduld komt alles goed en mogen we door naar de gate. Als groep moeten we de nodige vragen beantwoorden om door te mogen bij de handbagage controle. Ook dit gaat goed. Joran vind het allemaal best wel spannend. Edgar had verwacht dat hij wel flauw zou vallen van de spanning. Nee hoor, hij geniet van alles wat er om hem heen gebeurd.
Alle mannen vermaken zich prima tijdens de reis, geef ze een vierkant kastje en je hoort ze niet meer.
In Minneapolis mogen we de benen even strekken voordat we opgevouwen in een kleiner vliegtuig het laatste stuk afleggen naar Salt Lake City. Dit is al een walhalla voor Edgar 
op het gebied van koptelefoons. Je kunt ze zelfs uit een elektronica automaat halen. Bij het vliegveld van Salt Lake City kunnen we onze auto ophalen. De auto hebben we alleen gezien op een plaatje. Het blijft daarom dus spannend of al onze bagage in de auto gaat passen. Bij de balie proberen ze ons nog om te krijgen om een grotere auto te nemen, en verzekeringen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze verzinnen er wel een verzekering voor. Dat wij aangaven niks bijverzekerd te willen hebben en ook geen grotere auto wilden was voor deze meneer toch wel teleurstellend en vooral verbazingwekkend. Hij moest dan nog even een auto regelen, want hij was er al vanuit gegaan dat wij voor de grote auto zouden kiezen. De bagage past makkelijk in de auto. Wij zijn zelfs verbaasd over de hoeveelheid ruimte. Na wat zoeken weten we hoe we de auto moeten starten en hoe de stoelen te verstellen zijn. Hans heeft nogal moeite met het rijden in een automaat. Ook de rem is nogal wennen. De eerste keren leek het alsof we een noodstop maakten.
Het hotel waarin wij de eerste nacht zullen verblijven ligt op 10 minuten van het vliegveld. Wij doen er iets langer over omdat we de weg niet zo makkelijk kunnen vinden. De bewegwijzering wordt anders weergegeven (je rijdt bijv. in noordelijke richting) en ook de afstand in mijlen is erg wennen. We hebben het gevonden en het is een prima plek om te overnachten. Maar hoe krijg je zo’n auto op de handrem? Bij de receptie gevraagd of zij dat konden vertellen. De ogen van de receptioniste puilden uit toen ze hoorde dat wij nooit in een automaat hadden gereden. Ja dat bestaat echt! De handrem is gevonden en snel het bed induiken want we zijn allemaal doodmoe.
Na voor de een één een korte de andere een iets langere nacht, gaan we rustig de dag 
beginnen. Een lekker ontbijt met wafels, geroosterd brood kunnen we de auto goed bestuderen hoe we alles praktisch voor de komende tijd gaan indelen.
Ons eerste uitje is de supermarkt bezoeken. Volgens Ilse kun je je hier de hele dag vermaken, en je blijft je verbazen over de grootte van alle producten en soorten. Zullen we maar niet vertellen hoe je er uit kunt zien als je denkt dat je een vruchtensap in je flesje hebt en er blijkt enorm veel koolzuur in te zitten, Hans we besparen je de details.
Op weg naar Idaho Falls. Vanuit de lucht zagen we het Great Salt Lake, we gaan nu aan de rand van dit meer picknicken. Je ziet de lucht zinderen van de warmte. Het zout ligt bijna aan onze voeten. We rijden langs de Wasatch Mountains, met aanduidingen pas op ijsgevaar. Je kunt het niet voorstellen want het is nu ruim boven de 30 graden.
In Idaho Falls willen we gaan eten bij Chuck-a-Rama, de jongens hebben de hele dag hiernaar uit gekeken. Eerst een tukje doen om goed wakker te zijn, want je mag hier zoveel eten als je wilt, is ook goed gelukt.
Vrijdag 18 juli
Vanuit Idaho Falls gaan we richting West Yellowstone. Bij Rexmond nemen wij de Historic Byway op zoek naar de sanddunes, Gaaf zeg. We hebben vaak het gevoel dat we alleen op de wereld zijn, geen mens die we hier zien.
Al bij binnenkomst van het park waren we onder de indruk. Het park is erg groen, veel bergen en meanderende riviertjes. Ik (Ilse) had na de eerste stopplaats gezegd dat ik bij elke stopplaats aan onze kant van de weg wilde stoppen, maar na 1 kilometer heb ik toch maar besloten om dit niet te doen. Al is het landschap wel zo mooi dat het de moeite waard is om overal te stoppen. Op onze eerste stopplaats hadden Jos en ik het geluk om twee herten te spotten. Onze dag kon niet meer stuk.
Een stuk verderop zagen we de stoom van de eerste geisers. Het zien van de eerste warmwaterbron van dichtbij is erg indrukwekkend. Je kijkt je ogen uit. Een grote kleurrijke poel die echt staat te borrelen alsof het een waterkoker is. Iets verderop staat de modder te koken, en weer verderop lijkt het alsof er een fluitketel aan staat. Het maakt een hoop lawaai en er komt allemaal stoom uit. Elke poel is weer anders en is op zijn eigen manier bijzonder. Ook hebben we hier onze eerste bizon gezien (in de verte) Wat we helaas niet op de foto’s konden vast leggen is de geur die er van sommige bronnen afkomt, en de warmte. Wat stinken die dingen zeg. Rotte eieren zijn er niks bij. Het lijkt wel een wedstrijdje welke poel het hardst kan stinken. Het zou bijna de moeite waard zijn om een wasknijper op je neus te zetten. Het meest vreemde is nog wel, dat er enorme hordes toeristen (inclusief wijzelf) afkomen op deze enorm stinkende poelen, en we vinden het nog leuk ook!
Als je in Yellowstone bent geweest dan moet je toch echt de Old Faithful gezien hebben. Dit is een geiser die ongeveer elk anderhalf uur een eruptie heeft van zeker 50 meter hoog. Wij hadden het geluk dat toen we aankwamen het nog maar 10 minuten wachten was voordat “de show” ging beginnen. Het was hier enorm druk, maar wij hadden een mooi plaatsje vooraan gevonden zodat wij dit indrukwekkende natuurverschijnsel goed konden bewonderen. Op de foto’s is het toch lastig weer te geven hoe mooi dit is, en hoe hoog de geiser spuit. Na een paar minuten is het weer afgelopen. Vanaf hier hebben we een wandeling gemaakt van ruim twee kilometer langs verschillende geisers en poelen. Tijdens deze wandeling hadden wij zicht op een geiser die behoorlijk aan het spuiten was. Dit was erg bijzonder, omdat deze geiser dat maar 1 keer doet in de 3 tot 10 dagen. Aan het eind van de wandeling wilde ik graag nog even voelen hoe warm of koud het water in de rivier is, komen we daar een slang tegen 🙂 Kunnen we weer wat afstrepen van ons lijstje wat we willen zien.
De tweede dag maken we een rondje door de noordelijke helft van het park. Dit gedeelte heeft minder geisers en poelen bestaat bij Mammoth Hot Springs vooral uit kalkstenen terrassen, wat zeker niet minder mooi is dan de geisers. Het is vandaag een stuk warmer dan gisteren waardoor een kleine wandeling al best zwaar is. Maar dat laat ons niet weerhouden om toch een aantal korte wandelingen te doen langs de kalksteenterrassen. De kleuren verschillen van oranje, bruin tot spierwit. Het is zo fel dat het bijna pijn doet aan je ogen met de zon erbij.
Onderweg genieten we van de vele uitzichten over de vallei. Uitzichten van kilometers ver bomen en nog eens bomen. Op bepaalde plekken lijkt het alsof er mikado is gespeeld. Er liggen overal boomstammen en af een toe een aantal stammen rechtop (zonder takken). In veel delen van het park is (ooit) brand geweest. Hierdoor is de bodem bezaaid met los liggende boomstammen. Een aantal bomen zijn nog sterk genoeg dat ze rechtop staan. Ondertussen groeien er alweer kleine dennenbomen. Een bijzonder gezicht.
Onderweg staan we soms in een korte file omdat er wildlife te spotten is langs de weg. Wij hebben diverse bizons gezien en herten. Je hebt hier heel snel door dat er iets te zien is. Er staan opeens veel auto’s langs de weg of op de parkeerplaats en heel veel mensen met camera’s of verrekijkers. Zodra je dit ziet weet je dat er wildlife te zien is. Iedereen die voorbij komt vraagt of het een beer is, maar helaas die hebben wij nog niet mogen zien.
